Przy kontuarze

Noc Duchów 1957

Na trzydziestego pierwszego października przypadała jedna z najbardziej magicznych nocy dla czarodziejskiego społeczeństwa - Noc Duchów. Demelza zawsze była nią zachwycona. Lampionami z dyni zdobiącymi każdy kąt ich rodzinnego domu, później Hogwartu, opowieściami duchów o ich życiu i późniejszej egzystencji, uroczystą kolacją. Ta noc zawsze była wyjątkowa. W Piórku Feniksa także zawsze czyniono do niej poważne i staranne przygotowania, wieczorny spektakl w Noc Duchów musiał być przecież inny i wyjątkowy; równało się to droższej sprzedaży biletów, które rozeszły się jak ciepłe bułeczki nawet w tak trudnym czasie jak ten jesienią tysiąc dziewięćset pięćdziesiątego szóstego roku, kiedy trudniej było o tę świeżą, ciepłą bułkę, niż bilet na burleskowy spektakl w Piórku Feniksa... Na tamtą chwilę problemy te jeszcze tak mocno w sam lokal nie uderzyły, mieli znajomości i dojścia, cieszył się popularnością wśród czarodziejskiej społeczności - szczególnie tej części męskiej i zamożnej.
Kilka dni poprzedzających Noc Duchów Demelza spędziła na wyczerpujących próbach, a nocy na kończeniu kostiumów, które szyła specjalnie na tę okazję. Palce miała czerwone i bolące od igły, lecz trzydziestego pierwszego o poranku wszystkie były gotowe, a ona położyła się na kilka godzin, by odpocząć. Na zapleczu, w garderobie, słyszała przytłumioną muzykę i coraz więcej rozmów, osób, śmiechu. Goście zaczęli przybywać coraz tłumniej, a one kończyły się przygotowywać - i wreszcie, gdy wybiła godzina dwudziesta Demelza pojawiła się na scenie jako jedna z pierwszych, aby stanąć przed gośćmi Piórka Feniksa w soczyście pomarańczowej kreacji złożonej z ciasno ściśniętego gorsetu i rozciętej, szerokiej spódnicy, odsłaniającej długie, smukłe nogi w czarnych pończochach zwieńczonych koronką. Z każdym krokiem Elzy, czynionym w takt nieśpiesznej, lecz radosnej muzyki, spódnica robiła się coraz krótsza i krótsza, aż wreszcie stanęła za parawanem, by goście dostrzegali zarys jej sylwetki i ruchów - obserwowali jedynie cień pozbywający się długich rękawiczek, pończoch i gorsetu, silnie oddziałujący na ich wyobraźni. Nagle wychynęła zza niego jedynie głowa czarownicy, szeroko uśmiechniętej, strojącej do widowni miny, jakby się z nimi droczyła - powinna wyjść, czy nie? W końcu wyszła zza kotary cała, jedynie w dolnej części bielizny, zasłaniając nagie piersi szerokim wachlarzem z czarnych, pawich piór. Drażniła się z gośćmi, udając, że zaraz odsłoni więcej, aby wreszcie zniknęła za kulisami - to był przecież początek spektaklu, jedynie przedsmak tego, co przyszykowano na później.
Wszystko to trwało przeszło trzy godziny, podczas których tancerki w Piórku Feniksa razem i solo dawały pokazy burleski, rozpieszczając zmysły widowni. Gdy kłaniały się nisko, na scenie wylądowały kwiaty, a one ucieszone i uradowane zeszły do części restauracyjnej, by przyłączyć się do gości - Rickard tego właśnie od nich oczekiwał. Demelza uczyniła to z dużo większym ociąganiem, niż inne czarownice, zawsze czyniła to z jakąś niechęcią - to była najmniej lubiana przez nią część tego całego zajęcia. Widziała jak jeden z ze starszych mężczyzn siedzących w loży próbuje zwrócić na nią swoją uwagę, przywołać gestem, pracował w Ministerstwie Magii i Rickard pewnie życzyłby sobie, by zabawiła go swoim towarzystwem, lecz akurat teraz nie miała na to najmniejszej ochoty. Unikała go wzrokiem i kiedy tylko dostrzegła, że przy barze zwalnia się stołek, natychmiast na nim usiadła i spojrzała na siedzącego obok mężczyznę... Z zaskoczeniem odkrywając, że jego twarz wydaje się dziwnie znajoma. Chyba nawet dzisiaj kilkukrotnie uchwyciła to spojrzenie, gdy była na scenie - ale to nie był wcale pierwszy raz. Nie mogła oprzeć się wrażeniu, że widywała go już wśród gości Piórka Feniksa.
- Nie przeszkadzam? - spytała lekko, pogodnym tonem, zakładając nogę na nogę. - Podobało się panu? Bardziej niż zazwyczaj?- zagadnęła figlarnie, by wciągnąć go w rozmowę - będzie miała powód, aby zostać tu dłużej i uniknąć towarzystwa Henry'ego.

Nie planowałem, że zawędruję tego wieczoru do Piórka Feniksa.
Bilety na Noc Duchów rozeszły się w zastraszającym tempie, nawet mimo faktu, że kosztowały małą fortunę, a przeciętny obywatel ciułał knuta do knuta, by mieć co włożyć do garnka – najpewniej lokal miał pękać w szwach za sprawą wysoko postawionych ministerialnych gryzipiórków, szych o wątpliwej moralności, samozwańczych władców półświatka… Dość niespodziewanie, i ja miałem zasilić to niezbyt zaszczytne grono. Klient, dla którego nie bez trudu stworzyłem w końcu talizman z runą skradzionej myśli, nalegał, bym dostarczył go do Londynu, tam – przekazał do rąk własnych; szastający galeonami na prawo i lewo, najwidoczniej nie miał problemu z tym, by zasponsorować wejściówkę na pokaz i mnie, byle tylko nie odciągać go od zabawy, a przy tym uniknąć dobijania targu w swej posiadłości czy na środku ulicy. Nie narzekałem. Nie interesowało mnie, na co mu ten amulet, prosty, bez zbędnych zdobień, łatwy do skrycia przed wzrokiem innych. Czyżby sam opanował niezwykle trudną sztukę legilimencji? Wątpliwe. Wyglądał mi na cwaniaka, nosił się ponad stan, tak naprawdę jednak – nie podejrzewałem go o nic więcej jak żerowanie na umiejętnościach czarodziejów, z którymi przystawał. Nie był drapieżnikiem, królem miejskiej dżungli, a śliską, interesowną płotką. Lecz to bez większego znaczenia, dopóki miał mi z czego zapłacić.
To nie miała być moja pierwsza wizyta w osławionym klubie, którego główną atrakcją były pokazy burleski. Kiedy tylko pozwalała mi na to sakiewka i akurat przebywałem w stolicy, zachodziłem do Piórka, by nacieszyć oczy widokiem nieosiągalnych, czarujących ze sceny tancerek. Wiązało się to z pewnymi nieprzyjemnościami, naturalnie. Wszak od gości Piórka wymagano odpowiedniej prezencji, nie wpuszczono do środka byle obwiesi – zmuszało mnie to do wciągnięcia na kark czegoś bardziej szykownego od wysłużonej, pogniecionej szaty, w której zwykłem doglądać zwierząt, do przycięcia zarostu i dokładnego wyszorowania paznokci. Po tych zabiegach nie przypominałem już odcinającego się od wszystkiego i wszystkich wolnego ducha, nie sprawiałem wrażenia takiego, co zaszywa się w środku lasu, by mieć święty spokój. I dlatego na wejściu, gdy legitymowałem się przekazanym listownie bilecikiem na dzisiejszy pokaz, nie zrobiono mi najmniejszych problemów. Po ruszeniu w głąb sali uderzyły mnie znajome dźwięki i zapachy, wnętrze ginęło w chmurach papierosowego dymu, rozbrzmiewało salwami podszytego odpowiednią dawką alkoholu śmiechu. Godzina jeszcze była młoda, podwyższenie puste, oni jednak już bawili się w najlepsze.
Odnalezienie tego, który zlecił mi wykonanie amuletu, nie zajęło wiele czasu. Siedział pod samą sceną, w otoczeniu kilku sobie podobnych, tak samo odpychających, oślizgłych węży. Choć może nie powinienem ich tak nazywać, nie wyglądali w końcu na przesadnie sprytnych. Na mój widok roześmiał się jeszcze głośniej, głową wskazał drogę do łazienki – zrozumiałem aluzję. Pięć minut później wracałem już do skąpanej w półmroku sceny, szukając jakiegoś wolnego miejsca, lżejszy o pakunek z talizmanem, cięższy o odpowiednio sowitą zapłatę, której część miałem zapewne zostawić tego wieczoru właśnie w Piórku Feniksa, a dokładniej – przy barze. Zdążyłem w samą porę, by sprzątnąć ostatni stolik, który stał jeszcze pusty, a który znajdował się blisko centrum lokalu. Zaczepiłem uwijającą się wśród gości kelnerkę, zamówiłem butelkę whisky i oczekiwałem już tylko wybicia dwudziestej, by przestać myśleć o tym, co działo się na ulicach, o zakradającym się i do mojego życia niebezpieczeństwie. W końcu rozbrzmiała muzyka, scenę rozświetliły nastrojowe światła, a na środek wyszła ona. Śledziłem jej ruchy łakomym wzrokiem, z jednej strony nie chcąc być zbyt nachalny, z drugiej – nie zamierzając odmawiać sobie niewątpliwej przyjemności, jaka płynęła z uważnego przyglądania się ściągniętej gorsetem talii, podkreślonemu w ten sposób dekoltowi czy obleczonym pończochami nogom, długim i smukłym. Kiedy zniknęła za parawanem, zamarłem ze szklanką w połowie drogi do ust, nieświadomie przełykając ślinę, mamiony poczynaniami bezpruderyjnego cienia czarownicy. Jak wodzony za nos smarkacz, którym już przecież nie byłem. Ile mogła mieć lat? I czy naprawdę nazywała się Demelza?
Siedziałem na barowym stołku, już nie męcząc się z zapiętą pod samą szyję koszulą, rozluźniony nie tylko procentami, które zdążyłem w siebie wlać, ale i atmosferą, która udzielała się wszystkim po skończonym pokazie. Zabawa trwać miała jeszcze długo, podsycana nie tylko sprzedawanymi przy kontuarze trunkami, ale i zażywanymi nie aż tak skrycie, by inni o tym nie wiedzieli, używkami. Nie zdziwiłbym się, gdyby ktoś wciągał właśnie ścieżkę śnieżki, taksując wzrokiem mieszające się z tłumem sylwetki gwiazd wieczoru. Jednak czy mogłem ich w pełni potępiać? Nie myślę tu o samym doborze używki, a raczej podświadomej chęci zbliżenia się do wypielęgnowanych kokietek. Nie zauważyłem nawet, kiedy miejsce obok mnie zwolniło się, przynajmniej na krótką chwilę; z zamyślenia wyrwał mnie jej głos, lekki, miękki, zaskakująco pogodny. Uniosłem wyżej brwi, wpierw odwracając ku niej jedynie głowę, później całą sylwetkę. Czyżby ściągnęły ją moje grzeszne myśli? – Nie – odpowiedziałem krótko, lakonicznie, lecz szczerze; nie byłem specjalistą w kurtuazyjnej wymianie zdań. Oczywiście, że nie przeszkadzała, musiała o tym wiedzieć. Wielu dałoby sobie odciąć rękę, byle tylko zajęła miejsce u ich boku. – Podobało się. Nie wiem jednak, czy bardziej. Każdy panny…  – zawiesiłem głos; bo panią chyba nie była? – występ jest na swój sposób wyjątkowy. Czemu zawdzięczam ten zaszczyt? – Odbiłem piłeczkę, wkładając wiele siły w to, by utrzymać wzrok na jej twarzy, ładnej i młodej, a nie uciekać nim niżej. Nie wytrzymałem tak jednak długo, chciałem ocenić, jaki strój miała na sobie tym razem. – Napijesz się czegoś? – dopytałem, szybko przechodząc na ty, choć może nie powinienem, trudno. Męczyły mnie sztuczne grzeczności.

W Piórku Feniksa czas zatrzymał się chyba kilka lat wcześniej, bo choć na zewnątrz świat się zmieniał i podążał w złym kierunku, to tu nie zmieniło się wiele. Jakby po przekroczeniu progu przybytku człowiek wkraczał do alternatywnej rzeczywistości. Grała muzyka, ludzie się śmiali, rozmawiali, tańczyli. Alkohol lał się do szkła strumieniami, gdzieniegdzie pozwalano sobie na mniej legalne używki, na które władze i pracownicy Piórka zawsze przymykali oko - chodziło przecież o to, by klient się rozluźnił, poczuł swobodny i szczęśliwy. Szczęśliwy klient, to hojny klient, czyż nie? Demelza miewała mieszane uczucia. Raz cieszyło ją to, że może oderwać się od ponurej rzeczywistości i zapomnieć o ulicach, które spływały krwią, utonąć w sztuce, radości i zabawie. Innym znowuż razem złościła się na to, ze inni o tym zapominali, gdy tam ktoś ginął - tylko dlatego, że był innej krwi lub nie posiadał różdżki. Wiedziała jednak, że w życiu tak jak na scenie każdy miał swoją rolę, którą musiał grać - do niej nie należała rola bohaterki. Tak skomplikowała sobie życie przez złe wybory, że musiała grać towarzyszkę zabaw i obiekt uciechy. Także i do tego miewała mieszane uczucia.
To nie pycha, Demelza nie spodziewała się jednak innej odpowiedzi niż przeczącej, inaczej uznałaby to wręcz za podejrzane. Nawet gdyby czekał na kogoś, z kim miałby dobić targu, omówić interesy - bo i podobnych gości w Piórku Feniksa wszak nie brakowało - wystarczyłoby jedno znaczące spojrzenie, by zrozumiała, że powinna dokładnie w tej chwili ich przeprosić i odejść tłumacząc się koniecznością przypudrowania nosa. W niemal wszystkich innych przypadkach goście byli wręcz spragnieni towarzystwa tancerek, których było zawsze o wiele za mało, by z móc z każdym choćby zamienić kilka słów, co dopiero spędzić więcej czasu. Rickard życzył sobie, aby poświęcały uwagę tym, którzy mogli swoimi wpływami otoczyć opiekę nad Piórkiem lub zostawiali w barze naprawdę pękate sakiewki - wiedziała jednak, że nie zdecyduje się wkroczyć w trakcie, bo powstałoby niepotrzebne zamieszanie. Może porozmawia z nią później. Trudno. Demeleza starała się teraz o tym nie myśleć; skupiła spojrzenie na przystojnej twarzy obcego mężczyzny, którego dostrzegła wśród gości już któryś raz. Nie była jedynie pewna, czy przychodził tylko na te spektakle, w których miała występować ona, czy może po prostu tak lubił burleskę - milej było jej z myślą, że pierwszy scenariusz był tym bliższym prawdy.
Uśmiechnęła się szerzej, w odpowiedzi na komplement, prosty, lecz nie wulgarny i onieśmielający. Mężczyźni, którzy zdążyli już sobie wypić, nawet jeśli na co dzień mieli dobre maniery, to tu niekiedy o nich zapominali - skoro na scenie tancerki wydawały się tak bezpruderyjne, pewnie i poza nią były takie same, czyż nie?
- Bardzo mnie cieszy, że się panu podobało - odpowiedziała Demelza, niby przypadkiem splatając przed sobą dłonie, na których brakowało pierścionka zaręczynowego, czy złotej obrączki. Żadna z dziewcząt w Piórku nie była zamężna, Rickard o to zadbał. Od niechcenia wzruszyła ramionami, gdy dość logicznie spytał dlaczego zdecydowała się przysiąść akurat do niego, kiedy wkoło nie brakowało gości pragnących jej towarzystwa. - Siedział pan sam, a nie chciałabym, by ktoś spędzał tak wyjątkowy wieczór jak Noc Duchów samotnie - skłamała gładko, odwracając wzrok w stronę barmana, gdy on nie mógł się powstrzymać i opuścił wzrok na pomarańczowy gorset z czarnym haftem w drobne nietoperze i koty, mocno ściskający ją w talii, niepoprawnie krótką spódniczkę z rozcięciem wystającą spod niego tak, że nie zasłaniał nawet koronkowych wykończeń pończoch. Przywykła do tych spojrzeń, nie czuła się już nimi skrępowana, nie potępiała go za to - bo czyż nie za to między innymi zapłacił? By popatrzeć na urocze dziewczęta w nieskromnych kostiumach?
- Z chęcią - przytaknęła, powracając do niego wzrokiem; zauważyła, że szybko odpuścił tytułowanie jej panną, lecz w Piórku Feniksa to także przestało Dem przeszkadzać. Atmosfera sprzyjała spoufalaniu się, niektórzy goście zachowywali się tak, jakby była ich własnością i nie dbali o to jak naprawdę ma na imię mówiąc do niej kotku, skarbie, słoneczko. Coś ją podkusiło, by tym razem się przedstawić i mieć nadzieję, że nieznajomy będzie chciał wiedzieć jak przynajmniej ma na imię. Podała mu swoją dłoń, przyzwyczajona do dobrych manier i eleganckich gestów, uśmiechając się ciepło. Ona także pozwoliła sobie na to, by zwrócić się doń na ty, wyraźnie był od niej starszy, lecz wciąż nie na tyle, aby uznawała go za inne pokolenie.
- Mam na imię Demelza. A ty?

Nie byłem pewien, ile do tej pory wypiłem, ani też – czy powinienem już przestać. Czułem się przyjemnie rozluźniony, w pewnym stopniu otępiały, daleki od pochylania nad troskami dnia codziennego. Nie było ważne jak i kiedy wrócę do dalekiego Lancashire, tej nocy zamieniałem znajome lasy na miejską dżunglę, choć ostatnimi czasy znacznie przerzedzoną, niby to w imię tradycji i ochrony czarodziejskiej braci. Uciąłem sobie krótką pogawędkę z barmanem na temat walorów artystycznych dopiero co obejrzanego pokazu, nie chcąc ani zwierzać mu się z całego swego życia, jak to niektórzy lubią po kilku głębszych, ani też odgrywać roli naczelnego gbura, tylko czekającego na okazję do bitki. Wtedy jednak pojawiła się ona – dość niespodziewanie, niemalże bezszelestnie zajmując miejsce obok. A może to już moje zmysły były na tyle przytępione krążącym w krwioobiegu alkoholem, że dałem się zaskoczyć nadejściu urodziwej tancerki – z założenia rzucającej się w oczy, przyciągającej spojrzenia tłoczących się w sali mężczyzn? Leniwie poprawiłem mankiety założonej na ten wieczór koszuli, białej, prostej, lecz wystarczająco eleganckiej, by nikt nie robił mi problemów, po czym wychyliłem resztkę Ognistej, czy to żeby zająć czymś dłonie, czy to dla kurażu. Obdarowała mnie szerokim, promiennym uśmiechem, nie wiedziałem jednak, co się za nim kryje. Pobłażliwość? Ulga? A może znużenie, kiełkująca powoli niechęć? Nie żebym zrobił coś, by móc popaść w jej niełaskę, no może oprócz wędrowania wzrokiem po bladej, odkrytej skórze – domyślałem się jednak, że klienci Piórka mogli dawać się jej we znaki. Ich głośne zaczepki, poufałe gesty, wszędobylski wzrok. – Nie znalazłabyś tutaj ani jednego, który miałby odmienne zdanie na ten temat – odparłem bez cienia zawahania, dobitnie, nie próbując nawet skrywać swej sugestii za fasadą niejednoznaczności. Musiała przecież zdawać sobie sprawę z faktu, że to nie muzyka, nie wystrój wnętrz czy oświetlenie sprawiały, że bilety wyprzedawały się mimo czasów, w jakich przyszło nam żyć. Że to dla nich, ich kusych strojów i zachęcających gestów, przybywali tutaj wędrowcy nie tylko ze stolicy, ale i zza jej granic. Uniosłem wyżej brew w reakcji na zaprezentowane mi, mniej lub bardziej świadomie, dłonie. Nie widziałem obrączki, nie widziałem żadnej innej ozdoby, która mogłaby sugerować, że byłem w błędzie, gdy tytułowałem ją panną. Tylko czy nie była to jedynie gra pozorów? Gwiazdy musiały być piękne i młode, skutecznie przyciągać klientów w progi wciąż dobrze prosperującego lokalu. Nie było tu miejsca dla statecznych mężatek. – To niezwykle miłe z twojej strony – odpowiedziałem z czymś na kształt rozbawienia, które zatańczyło też w kąciku moich ust. Nie potrzebowałem wyświechtanej kurtuazji, zgrzytających w zębach grzeczności, zamiast tego liczyłem na choćby namiastkę szczerości. Tylko czy mogła sobie na nią pozwolić? – Wspaniale – mruknąłem, gdy pozwoliła kupić sobie alkohol. Nie przeszło mi przy tym przez myśl, by zapytać, na co ma ochotę; skoro nie doprecyzowała, postanowiłem podjąć decyzję za nią. – Dwa razy to samo – zwróciłem się w kierunku barmana, aż dziw, że nie dusił się w tej sztywnej, zapiętej pod samą szyję szacie, po czym powróciłem wzrokiem do niej, mimowolnie wystukując na zadbanym, lakierowanym kontuarze rytm, który niewiele miał wspólnego z atakującym nas zewsząd gwarem. Przestałem dopiero wtedy, gdy wyciągnęła w moim kierunku dłoń. Pod nieco dziwnym kątem, nie bokiem, a wierzchem do góry – nie zraziłem się jednak, ująłem ją silnie, pewnie, po czym potrząsnąłem krótko w formie powitania, nie zdając sobie nawet sprawy z faktu, że czarownica mogła oczekiwać ode mnie czegoś zgoła innego. – Wiem – dodałem prostolinijnie, gdy postanowiła się przedstawić. Bo przecież usłyszałem już kiedyś jej imię, zapamiętałem, połączyłem z delikatną buzią i dużymi, zielonymi oczami. – Everett – rzuciłem zdawkowo, odzwyczajony od tytułowania się Jarethem. – To za co wypijemy, Demelzo? – odezwałem się znowu, nie zauważając dziwnego wyrazu twarzy barmana, kiedy podsuwał nam dwie szklaneczki z Ognistą szczodrze doprawioną lodem. Zdzierstwo; wolałem nie myśleć, jaki rachunek przyjdzie mi uregulować przed opuszczeniem progów Piórka.[bylobrzydkobedzieladnie]

Zająwszy miejsce obok nieznajomego mężczyzny Demelze nie poczuła od niego jeszcze znajomego zapachu alkoholu, wypitego w ciągu całego wieczora, lecz nawet się nad tym nie zastanawiała. Może był już lekko podchmielony, może nie - przywykła do towarzystwa i takich, i takich. W innym miejscu obawiałaby się towarzystwa, gdzie alkohol lał się strumieniami i nikt go sobie nie żałował, w Piórku Feniksa jednak paradoksalnie czuła się dość bezpiecznie. To porządny lokal - o ile można tak powiedzieć. Dziewczęta obnażały na scenie swój atuty, kusiły mężczyzn, oni mieli w głowach jedynie niepoprawne myśli i robili wszystko, by część z nich zrealizować, wszystko jednak odbywało się przy akompaniamencie muzyki, pozoru pilnowania dobrych manier. Nikt nie pozwalał tu na bójki, burdy, awantury pijanych gości. Demelza miała pewność, że jeśli cudza dłoń znajdzie się tam, gdzie nie powinna i nie zareaguje na grzeczne próby odtrącenia, zostanie obrażona, napastowana - wystarczy jeden sygnał, a czarodzieje strzegący tu bezpieczeństwa i porządku zjawią się tuż obok, by ją oswobodzić.
Jasnowłosy czarodziej, sączący dotąd whisky samotnie, sprawiał jednak wrażenie spokojnego, spojrzenie zaś miał wciąż bystre, nie spodziewała się problemów, a po tylu miesiącach w Piórku nauczyła się kogo powinna unikać, a kogo nie. Choć wciąż zdarzały się Dem wpadki. Pozory myliły, a ona bywała zbyt naiwna, za co nieustannie ganiła się w duchu. Miała nadzieję, że nie uczyni nic, przez co będzie zmuszona odejść, że będzie wprost przeciwnie - będzie pragnął, by została.
- Pewnie tak - powiedziała po krótkim zastanowieniu, kiedy obejrzała się przez ramię i powiodła spojrzeniem po zebranych. Gości było zdecydowanie za dużo, by tancerki z Piórka Feniksa mogły poświęcić uwagę każdemu. Domyśliła się co mężczyzna miał na myśli. Właściwie nieważne co by zrobiła na scenie przed ściągnięciem z siebie kostiumu. Dla tych widzów liczył się wyłącznie finał i moment, kiedy nie pozostawiały miejsca dla wyobraźni. Taka była prawda, choć niezmiennie nieco ją smuciła. Dla samej Demelzy każdy spektakl był czymś więcej i wkładała w to więcej, niż chęć zarobienia i wyrwania się z długów. Lubiła tańczyć, kochała muzykę, uwielbiała sztukę, teatr, światła, scenę. Ciężko pracowała na próbach, dawała z siebie wiele, jeszcze więcej podczas procesu planowania i pisania scenariuszy. Chciała, by przy każdym tańcu kryła się za nim jakaś historia, coś więcej, niż odsłanianie ciała. Burleskowe tancerki nie były przecież prostytutkami, nawet burleska mogła być rodzajem sztuki, tyle że bardziej wyzwolonej. Demelza czuła się jednak osamotniona z takimi poglądami nawet wśród innych dziewczyn. Mówiły, że kiedyś jej przejdzie i z czasem stanie się bardziej zgorzkniała. Może tak byłoby lepiej i przestałoby ją smucić, że mało kto zwraca uwagę na coś więcej poza nagie nogi i piersi, doceni dowcip historii lub zachwyci się jak wiele godzin spędziła nad szyciem kostiumu. - Niektórzy niekiedy mają swoje uwagi, każda konstruktywna krytyka jest ważna - wyrzekła, nie bardzo wiedząc czemu to powiedziała, bo raczej nie to chciał usłyszeć zamiast kolejnych podziękowań okraszonych słodkim chichotem. A może wcale nie, bo po podobnej takiej uwadze, gdy mówiła to, czego się po niej spodziewano, Everett uśmiechnął się z rozbawieniem - i nie była pewna, czy w duchu zaśmiał się z niej, czy z nią. - Przyznam też, że kusiło mnie, by poznać jednego z moich stałych widzów - dodała zaraz Demelza, puszczając mu perskie oczko i odpuszczając sobie grę nieświadomego głuptaska, który przysiadł się do niego zupełnym przypadkiem. Mógł wiedzieć, że zwróciła na niego uwagę, że go zauważyła, choć pewnie nie on jeden przychodził do Piórka Feniksa regularnie. Dem nie miała za dobrej pamięci do twarzy (właściwie to nawet nie starała się mieć jeśli chodziło o widzów burleski), jego jednak zapamiętała.
Zgodziła się z nim wypić - to już kolejny pretekst, by posiedzieć tu dłużej - on zamówił alkohol, Dem ukradkiem spojrzała na barmana. Lloyd już wiedział co chodziło jej po głowie i nie musiał nawet pytać. Przygotował whisky z dużą ilością lodu, tak, aby za szybko nie uderzyło do głowy. Ona nie powinna się upijać, musiała zachować trzeźwy umysł i klasę. Powiedzmy.
I tak - Dem spodziewała się czegoś zupełnie innego, kiedy podała mu dłoń.
W jej domu rodzinnym dbano o dobre maniery i starą kindersztubę, ojciec był angielskim dżentelmenem i wśród takich się obracał; wujkowie, kuzyni, jego przyjaciele, wszyscy, którzy odwiedzali ich w domu, bądź gościli we własnym zawsze całowali panią Fancourt w dłoń na powitanie, a kiedy Dem podrosła, także i ją, co zawsze bardzo ją cieszyło. Czuła się wtedy niemal jak dama. Fakt, że nieco inne intencje mieli goście Piórka Feniksa starała się wypierać. Everett jednak uczynił coś zupełnie innego. Uścisnął drobną dłoń Demelzy po męsku, ściskając ją może nawet ciut za mocno i potrząsnął w geście powitania. Tancerka spojrzała to na ich złączone dłonie, to na przystojną twarz - jak się okazało Everetta - i uśmiechnęła się szerzej. Nie wyglądał jakby stroił sobie z niej żarty, odnosiła wrażenie, że z jego strony było to zupełnie naturalne. Z jakiegoś powodu niemal ją to wzruszyło.
To, że wiedział jak ma na imię i bez oporów się do tego przyznawał także. Ta prostolinijność nie była wcale wulgarna, robiła dobre wrażenie - kogoś po prostu szczerego. Dem pochyliła się więc ku niemu, trochę za blisko, ale gorset ściskał ją na tyle mocno, że wszystko trzymał w ryzach i nie pozwalał zerknąć za głęboko, by konspiracyjnym szeptem powiedzieć: - Jest mi zatem niezwykle miło.
Niezależnie od tego ile razy słyszała, że jest czyjąś ulubioną tancerką, że kochają jej występy, to zawsze miło było to słyszeć. Sama sobie w myślach dopowiadała do tego więcej i pocieszała się, że chodziło o coś więcej niż nagie ciało. Niekiedy jednak dochodziła do smutnej prawdy, że nawet jeśli nie i chcieli oglądać ją bez ubrania - to dzięki temu miała dach nad głową, jedzenie w spiżarni i mogła czuć się bezpieczna. A te trzy rzeczy były niemal bezcenne w tych trudnych czasach. Rickard powtarzał, że powinny być wdzięczne tym wszystkim widzom, w których chuć i rozpusta brały górę nad rozsądkiem. Dzięki nim mieli galeony i jeszcze nie ucierpieli za mocno.
- Dziś Noc Duchów, może więc za te wszystkie dusze, by zaznały jeszcze nieco radości? - zastanowiła się Demelza, chcąc zaproponować coś bardziej oryginalnego i niebanalnego niż za spotkanie. Niech nie myśli, że jest głupia, że za ładną, rumianą buzią kryje się wyłącznie pustka. Uniosła szklankę do ust i przełknęła dwa łyczki whisky z lodem - mimo, że była rozwodniona, to i tak paliła Dem w gardło. - A skoro taką mamy okazję, to czy znasz jakąś naprawdę straszną historię? - spytała, odstawiając chwilowo szklankę i wspierając się łokciem o bar, a podbródek oparła na dłoni, zwrócona ku Everettowi - jakby szykowała się do wysłuchania ciekawej opowieści, patrząc mu w oczy, nawet jeśli on błądził spojrzeniem gdzieś niżej.

- Naprawdę? I czy te uwagi są rzeczywiście konstruktywne? Pomagają dopracować występ? – dopytałem z pewną dozą sceptycyzmu, zbyt skupiając się na absorbującym towarzystwie tancerki, na atakujących mnie zewsząd bodźcach, by zdawać sobie sprawę z tego, co robią moje ręce. Same sięgnęły w kierunku niewielkiego pojemnika, z którego następnie wyciągnęły wykałaczkę, a później same ulokowały ją w kąciku ust. Nie lubiłem długo siedzieć w jednym miejscu, musiałem coś robić, wystukiwać rytm, obracać w palcach szklankę, międlić w dłoni bilet na miniony występ, a jednocześnie – nie chciałem stamtąd wychodzić, jeszcze nie. Raz na jakiś czas potrzebowałem zanurzyć się w obezwładniającej toni wielkiego miasta, nasycić bliską, lecz nie zbyt bliską obecnością innych, światłami, dźwiękami i zapachami nocnego życia. Tak innego od zroszonych wieczornym deszczem wrzosowisk, rozświetlonego plejadą gwiazd nieba, zapadającej wraz z nastaniem zmroku ciszy, która wcale ciszą nie była – rozbrzmiewała graniem świerszczy, pohukiwaniem sów, trzaskiem łamanych gałązek. Kolekcjonowałem doznania w celu stłamszenia wciąż tlącego się w piersi pragnienia, by znów wyruszyć w świat, poszukać szczęścia gdzieś za szeroką wodą. Dawkowałem sobie przyjemności, te legalne i te mniej, by powstrzymać wyrywającego się na wolność ducha. Wiedziałem jednak, że muszę być odpowiedzialny i obecny – dla Jarvisa, dla Jade, dla rodziców. – Stałych widzów – powtórzyłem po niej powoli, leniwie, nieznacznie kiwając głową w przelotnym zamyśleniu. A więc naprawdę bywałem tu tak często? I potrafiła odróżnić moją twarz od dziesiątek innych, które przewijały się przez Piórko? Bezwiednie uśmiechnąłem się szerzej, a później jeszcze szerzej, gdy puściła mi podkreślone mocnym makijażem oczko – kokietka. Może nie było w tym nic złego. A może powinienem rozważyć, ile mnie takie eskapady kosztują. Zwykle stawiałem własne wygody ponad jakże rozsądnym i dojrzałym oszczędzaniem. W końcu dawałem radę z utrzymaniem i siebie, i syna, niczego nam – jak na moje – nie brakowało. Nie byłem jednak głupcem, wiedziałem, że to stan przejściowy. Ceny wystrzeliły w górę, a był to dopiero początek wojennego chaosu, który z każdym kolejnym dniem przybierał na sile, niebezpiecznie zbliżał się do granic Lancashire. Nestor Ollivanderów próbował utrzymać porządek na swych ziemiach, kiedy jednak dojdzie do tragedii, która wstrząśnie całą okolicą? I ilu jeszcze ludzi spróbuje uciec – byle dalej, zostawiając ze sobą całe dotychczasowe życie? Nie chciałem i nie powinienem o tym myśleć, nie kiedy siedziałem w drogim lokalu, z przyciągającą wzrok wszystkich innych kobietą u boku. Niech patrzą i zazdroszczą, tworząc w swych zasnutych mgłą umysłach najróżniejsze, zapewne przekraczające granice dobrego smaku, scenariusze. – Nie sądziłem, że zwróciłaś na mnie uwagę. Widzowie powinni ginąć w mroku, nie rozpraszać swoją egzystencją gwiazd wieczoru – podsumowałem cicho, wskazując na nią wolną dłonią, jak gdyby sama jej aparycja miała rozwiewać wszelkie wątpliwości, służyć za najlepszą z odpowiedzi. Byłem tylko jednym z wielu, jak sama wspomniała – ona zaś klejnotem koronnym Piórka, oczkiem w głowie Rickarda. Mimo to los postanowił się do mnie uśmiechnąć, uprzyjemnić pobyt obecnością i zainteresowaniem młodej tancerki. Dlaczego? Mówiła prawdę? Czy dała się zwieść pozorom, sądziła, że stać mnie na więcej niż w rzeczywistości? Uścisnąłem smukłą, delikatną dłoń bez cienia zawahania, choć zdawało mi się, że dostrzegam w jej oczach coś dziwnego, namiastkę zdziwienia; może to jednak efekt gry świateł, złudzenie optyczne, nic więcej. Kiedy pochyliła się w moją stronę, poczułem tłumioną przez zaduch lokalu woń kwiatów, ujrzałem przebijające spod makijażu piegi. Zastygnąłem w bezruchu, nie chcąc spłoszyć kobiety żadnym gwałtowniejszym gestem. Robiła to specjalnie? Kontynuowała zabawę, którą rozpoczęła jeszcze na scenie? Czy drażniła się przypadkiem, bez świadomości efektu, jaki na mnie wywierała? Wzrok ześlizgnął się z gładkiej twarzy na smukłą, bladą szyję, a później na wyraźnie zarysowane obojczyki, nie podążył jednak niżej. Bywałem bezczelny, lecz w tej chwili chciałem nad sobą panować. – Mam nadzieję, że jest to prawda – odparłem zachrypniętym od niedookreślonej emocji głosem, przelotnie spoglądając w bok, w kierunku podstawionej przed barmana szklanki z Ognistą. Potarłem pokryty kilkudniowym zarostem policzek, przeczesałem włosy, ratując się tymi drobiazgami. Nie mogłem przecież myśleć, czym zajmowała się po pracy albo – jak miękka była jej skóra, jeśli nie chciałem zrobić czegoś głupiego. – Ciekawa propozycja. Możemy zatem wypić za te szukające spokoju… albo radości… dusze – dodałem, odzyskując rezon, chwytając szkło w dłoń. Zainicjowałem toast, wznosząc je do ust, rosząc wargi kolejnym łykiem alkoholu. – Rozmawiałaś kiedyś z duchem? Poza Hogwartem, mam na myśli – doprecyzowałem, na krótką chwilę wracając myślami do murów zamku, do Grubego Mnicha, z którym niekiedy żartowaliśmy w Pokoju Wspólnym. To jednak było dawno, w poprzednim życiu. – Naprawdę straszą? – powtórzyłem po niej, próbując zachować spokój. Chciałem brzmieć, jak gdybym szukaj odpowiedniej historii w otchłani pamięci, jednak zamiast tego siłowałem się już ze wspomnieniami moich podróży, wyniszczonego czarną magią ciała czarownicy, którą kiedyś kochałem. To był mój koszmar, mój największy lęk i na pewno nie miałem zamiaru o nim rozmawiać. – Kiedy mieszkałem w Norwegii, trafiłem do niewielkiej wioski, mieszkało tam… bo ja wiem, kilkunastu czarodziejów, nie więcej. Mała społeczność, niemalże całkowicie odcinająca się od reszty świata. Opowiadali, że w pobliskiej rzece mieszka nøkken, przestrzegali, żebym pod żadnym pozorem nie szedł tam łowić ryb czy pływać – zacząłem snuć swą opowieść, czując się niemalże jak swój ojciec, tylko że nie siedziałem przed kominkiem, z dzieckiem na kolanach, a w barze, próbując zabawić nieznajomą swą przytępioną używkami kreatywnością. – Pozwoliłem jednak, by ich słowa wleciały jednym uchem, a wyleciały drugim. Nie minęło kilka dni, a zapomniałem już o całym tym wodniku, o – rzekomo – zabitych przez niego sąsiadach, kilkunastoletnim chłopcu… – urwałem, spoglądając ku niej kątem oka. Chciałem sprawdzić, jak reaguje na ten spontaniczny wstęp. Czułem też, że muszę zapalić, to powinno ułatwić kontynuowanie historii. Sięgnąłem do kieszeni marynarki, po chwili odnajdując w niej własnoręcznie skręconego papierosa – nie miał on jednak w sobie tytoniu, ten był teraz zdecydowanie zbyt drogi, a diable ziele. Ulokowałem go między wargami, odpaliłem różdżką i zadbałem o to, by rozpalił się na dobre. Zaciągnąłem się raz, drugi, po czym wyciągnąłem go ku niej, wznosząc brwi wyżej, zadając pytanie bez słów – chciała spróbować? Wydmuchałem dym gdzieś na bok, mając w sobie na tyle ogłady i dobrego wychowania.

Zanim odpowiedziała na pytanie chwilę milczała, po prostu patrząc mu w oczy, kąciki jej ust zaś zaczęły wyraźnie drżeć. Nie wytrzymała i uśmiechnęła się szeroko.
- Powiedzmy, że rzadko są konstruktywne... - odpowiedziała konspiracyjnym szeptem. Sceptycyzm w tonie głosu mężczyzny był absolutnie zrozumiały i słuszny. Nie uwierzyłby chyba w to, że ktokolwiek przychodził do "Piórka Feniksa" by oceniać ich występy pod kątem warsztatowym, technicznym, później zaś dokonywał profesjonalnej oceny, pouczając je o mocniejszym obciągnięciu palców podczas piruetu, czy kontroli nad palcami, aby rąk był bardziej płynny? Byłby naiwny, a na takiego nie wyglądał. Demelza za to była i naprawdę chciałaby usłyszeć takie uwagi - rzeczywistość pozbawiła ją jednak złudzeń. - Niczego jednak nie skreślam. Może wolałbyś, by czegoś było więcej, a może mniej - powiedziała tancerka, niezmiennie radosnym tonem, w głowie miała jednak ponure myśli o tym jak brzmiałaby prawdziwa odpowiedź - a domyślała się, że mogłaby nie różnić się od innych. Najlepiej, gdyby miały na sobie jeszcze mniej ubrań, a ich ruchy pozostawiały węższe pole dla wyobraźni.
Drgnęła leciutko, kiedy powtórzył za nią powoli, nieśpiesznie stałych widzów. Zaniepokoiło ją to. Po twarzy Fancourt przemknął cień zmartwienia, który chciała zamaskować uśmiechem.
- Wybacz proszę, jeśli sobie schlebiam - wyrzekła przepraszającym tonem.
Nic złego nie miała przecież na myśli. Szczególnie nie to, że bywał tu zbyt często, a przejęła się, że może tak to zabrzmiało? Chciała jedynie zasugerować, że zwróciła na niego uwagę, przekonana, że odbierze to jako komplement. Tymczasem Demelza odnosiła wrażenie, że wzbudziła w czarodzieju niepotrzebną podejrzliwość. Czy w najbliższych tygodniach nie dostrzeże go już wśród innych gości, zwykle gdzieś z boku, samego? Zrobiłoby się jej głupio. Patrzyła na Everetta, wyczekując uśmiechu, drgającego kącika ust, błysku w oku. On jednak trwał jakby niewzruszony, kręcąc krótką wykałaczką w ustach.
- Kim bym była, gdybym nie zwracała uwagi na nikogo innego poza sobą samą? To musiałoby być piekielnie nudne. Gwiazd na nocnym firmamencie jest więcej niż kilka - odparła łagodnym tonem. Porównanie jej do najjaśniejszej gwiazdy wieczoru mile połechtało kobiece ego. Lubiła komplementy, naturalnie, któż nie lubił? Demelza wciąż nie była jednak tak próżna jak niektóre dziewczęta, może nie zdążyły ją zepsuć pochwały zdecydowanie za liczne. Nie wiedziała tylko, czy mówił poważnie o tym mroku - z jakiegoś powodu potraktowała to dość poważnie. W chwili, kiedy zaczynały występ świece rzeczywiście przygasały, lecz nie wszystkie. Sala klubu pogrążała się w półmroku, światła padały na scenę, była wciąż jednak w stanie dostrzec gości. Musiało tak być, aby wiedziały do kogo posyłają uśmiechy i puszczają perskie oczko. Rickard życzył sobie, żeby zwracały uwagę na gości ważnych i wpływowych, wtedy będą wracać i wypełniać im sakiewki - tak powtarzał. Coś jednak sprawiło, że wzrok zielonych oczu Demelzy zamiast na ważnego urzędnika z Ministerstwa Magii, jednego czy drugiego, wędrował ku twarzy Everetta, słabo widocznej gdzieś z tyłu, na tyle jednak wyraźnej, by go zapamiętała - przystojne rysy twarzy, zawsze pokrywający mocną szczękę zarost i spojrzenie jakby spod zmrużonych powiek. Nie chciała mówić, że podobała jej się jego aparycja. Everett brał ją za kokietkę, może po części nią była, lecz nie na tyle odważną, by od razu zdobywać się na podobną szczerość.
Everett nie silił się zaś na żadne aluzje, mówił prosto z postu, nie owijając w bawełnę, za to obnażając znów pewne wątpliwości. Miał nadzieję, że jest to prawda. Nie do końca jej wierzył, miała wrażenie. Demelza nie mogła mu jednak mieć tego za złe. Czy kobiety takie jak ona nie uchodziły za manipulantki? Pewnie podejrzewał, że chciała wyłudzić od niego galeony, bądź przekonać do pozostawienia ich w barze. Inne dziewczęta to robiły. Ona często też, nie mogła skłamać, że nie. Tym razem jednak nie kłamała i chciała, aby to wiedział.
- To prawda. Słaba ze mnie kłamczucha, zwłaszcza, kiedy nie ma powodów, by kłamać - powiedziała, udając leciutko oburzoną i pokręciła przy tym głową i wyciągnęła ku niemu rękę, by wbić mu palec w żebro - jakby dawała mu kuksańca, ale lekkiego. Dłonie i tak miała drobne, pozornie słabe. Nawykłe jednak do pracy z igłą i nicią. Od tego gdzieniegdzie skóra jej dłoni stała się ciut twardsza.
Te gesty, przeczesanie włosów, pocieranie policzka, zastanawiała się nad ich znaczeniem. Miała nadzieję, że go nie nudziła, że nie pomyślał "ciekawiej było, kiedy milczała i tylko tańczyła", trudno było jej go jednak wyczuć. Zastanawiała się o czym naprawdę myślał. Czy może onieśmielało go towarzystwo kobiet? Zwłaszcza tak skąpo ubranych.
Ucieszyła się, że Everettowi spodobała się jej propozycja toastu i podchwycił temat duchów, strasznych historii. Mimo wszystko coraz łatwiej było Demelzie z nim rozmawiać, nie musiała się wysilać i zastanawiać nad tym, co powiedzieć - a nie chciała odchodzić za szybko. Wciąż między innymi z powodu Henry'ego, ale pragnęła usłyszeć od niego więcej - zwłaszcza tę straszną historię. Barwa jego głosu, niskiego i charakterystyczna, pieściła uszy.
- Och, tak - potwierdziła Dem. - W East Sussex, nieopodal wybrzeża, jest taki opuszczony dom, gdzie wciąż błąka się duch pewnego czarodzieja. Zginął przypadkiem, zdecydował się zostać, by nie opuszczać żony i dzieci, ale ich życie minęło, a on nie chciał, by podzieliły jego los. To było... bardzo szlachetne z jego strony - powiedziała cicho, poważnym tonem, a na jej twarzy pojawił się na krótką chwilę smutek. Wtedy mógł dostrzec jak melancholijne mogło stać się w jedno uderzenie serca spojrzenie głęboko osadzonych, zielonych oczu. Spojrzała w bok, kiedy sobie to przypomniała, starając się odegnać z własnych myśli smutek - zwłaszcza, że mieli pić za radość tych dusz. Przypomniawszy sobie tę historię, która wzruszyła ją do łez, znów poczuła falę współczucia wobec ducha Willhelma. Dobrze, że głos Everetta przywrócił Dem z East Sussex - znów siedziała obok niego, w Piórku Feniksa. - Naprawdę straszną - powtórzyła szeptem, wspierając policzek o dłoń, znów skupiając na nim wzrok. Demelza nie miała pojęcia jak przykre wspomnienia mogła w nim wzbudzić. Nie przypuszczała nawet. Myślała tylko o tym, że może opowie jej jedną z typowych historii na Noc Duchów - o nawiedzonym dworze, klątwie, czarnoksiężniku. Everett ją jednak zaskoczył, przywołując własne wspomnienie. Słuchała go z ciekawością, która błyszczała w jej oczach.
- Czym jest nøkken? - spytała, gdzieś pomiędzy jego zdaniami, tak, by nie wejść mu nieelegancko w słowo. W międzyczasie wypiła jeszcze łyczek whisky, która znów paliła ją w gardło. Pomiędzy ciemnymi brwiami kobiety pojawiła się zmarszczka zmartwienia, kiedy wspomniał o zamordowanym chłopcu. Usta wygięły się w lekką podkówkę przez współczucie i smutek. Demelza jednak się nie bała - jeszcze. Mógł mówić dalej, do czego chciała go zachęcić. - I co się stało dalej? Zaatakował cię? - spytała z przejęciem. Nie podważała wiarygodności tej historii, nie pytała co robił w Norwegii, czy naprawdę w niej był - urodziła się dość naiwna i mimo ciosów od życia nie potrafiła się tego całkiem wyzbyć.
Obserwowała jak wyciągał papierosa, czekając na dalszy ciąg opowieści cierpliwie; przywykła do palących, choć sama tego nie robiła. Tytoń zawsze kosztował, ona zaś starała się oszczędzać jak tylko mogła - im szybciej spłaci Rickarda, tym szybciej uwolni się z jego kajdan i od Piórka Feniksa. Dziękowała sobie, że nie wpadła w ten nałóg zwłaszcza teraz, kiedy ceny za używki szybowały w górę.
Uniesienie jego brwi, sugestia, by spróbowała jakoś jednak Demelzę przekonało. Może to taki gest, aby przełamać kolejne lody? A może jedynie zwykła uprzejmość. Poczuła inny zapach niż zwykle - jakby bardziej słodki. Skinęła więc głową i wzięła od niego papierosa, chyba własnoręcznie skręconego i wsunęła pomiędzy pomalowane szminką wargi (zaczarowaną, nie zostawiała więc śladów). Wciągnęła dym w płuca i...
Zakrztusiła się.
Dym palił ją w gardło, był dziwny, smakował i pachniał zupełnie inaczej niż zwykły tytoń. Demelza zaś i tak paliła na tyle rzadko, że nie zdążyła się nawet nauczyć dobrze zaciągać. Zazdrościła innym dziewczynom z Piórka, które tak ponętnie wyglądały z papierosem - zwłaszcza w długiej lufce. Ona zaś teraz zrobiła z siebie małe pośmiewisko. Zaczęła lekko pokasływać, z oczu pociekło jej kilka łez, a policzki pokraśniały i nie ukryła tego nawet gruba warstwa pudru. Od razu oddała mu skręta.
- P-przepraszam. Ja... rzadko palę - wydusiła z siebie, łapiąc oddech i ocierając łezkę. Zmartwiło ją, czy nie rozmazał się węgielek, którym podkreśliła oczy.