Dworzec King Cross

11 listopada 1957
Naprawdę nie chciał tego robić; brzydził się samą myślą, gdzieś podskórnie miał nadzieję, że Celine udało się uciec, że wcale nie było jej już w więzieniu, że uwiodła strażnika, który wypuścił ją pod osłoną nocy i pozwolił opuścić miasto. Nie miał pojęcia, za co tak naprawdę została pochwycona, atak na jego ojca brzmiał śmiesznie, ale nie sądził, by mieli na nią cokolwiek poważniejszego. Nie była dziewczyną, która mogłaby się wplątać w działania rebelii, a w odróżnieniu do reszty towarzystwa - w tawernie nie zrobiła nic, co uzasadniałoby podjętą przemoc. Skazano na śmierć jej ojca - czy to nie było już wystarczające? Ale rzeczywistość dopadała go jak zły sen, z którego nie mógł się obudzić, przypominała dni, które sam spędził w tym miejscu - choć krótkie, zdawały się ciągnąć w nieskończoność. Celine była na to zbyt delikatna. Zbyt krucha. Za słaba.
Nie był w stanie zrobić nic, żeby jej pomóc, mógł o to najwyżej poprosić kogoś innego; zastanawiał się nad ojcem, lecz po tym, co zrobił Jamesowi, obdarł się ze wszelkich złudzeń. Wiedział, że nie przytaknie żadnej jego prośbie. Ta kobieta - czy mogła? Celine mówiła o niej tak czule, i choć Marcel nie wierzył w ani jedno jej zapewnienie, zrzucając je na karb naiwności młodej dziewczyny, to po prawdzie brzmienie jej słów zdawało się dzisiaj ostatnią deską ratunku, która wciąż została. Nie znał jej, nie pamiętał jej ze szkoły - był w niej zbyt krótko, by pamiętać kogoś poza najbliższymi - a polityczne imiona zlewały się w jedno. Udało mu się dotrzeć do jej wizerunku, dzięki któremu mógł ją rozpoznać, kiedy opuszczała bezpieczne mury domu w towarzystwie dwóch innych mężczyzn. Mniej strojnie od niej ubranych i wyraźnie podległych - czy służby? Czekał na ten moment dłuższą chwilę, skryty gdzieś za rogiem, z twarzą przysłoniętym opadającym kaszkietem, by nie pozwolić sobie zostać zapamiętanym. Odczekał, aż odejdą, pozostając w ukryciu jeszcze chwilę - dopiero kilka uderzeń serca później wymknął się na chodnik po drugiej stronie ulicy, ruszając w podobnym kierunku. Czarne spodnie, które miał na sobie, były trochę brudne, a trochę wyświechtane, białą koszulę zakrywała równie wytarta ciemna kurtka właściwa raczej najniższym klasom. Szedł przed siebie, wbijając ręce w kieszenie, starając się zrównać z nimi poziomem - kilka razy oglądając się za siebie, by upewnić się, że okna posiadłości rodu Black zostały już przysłonięte przez korony drzew i dalsze budynki. Jeśli lady Black w ogóle zechce go wysłuchać, lepiej dla niego, jeśli nikt nie dostrzeże ich razem: może wtedy będzie bardziej skora poświęcić mu więcej niż jedno spojrzenie. Więcej niż jedno słowo. Musiał przecież przynajmniej spróbować, jeśli traktowała ja z choć szczątkową łaskawością podobną tej, o której Celine opowiadała, nie mogła być jej całkiem obojętna.
Przemknął na tę samą stronę ulicy, którą szli czarodzieje, wolnym krokiem snując się w pewnej odległości od nich; w końcu przyśpieszył kroku, wciąż nie na tyle, by zwrócić na siebie uwagę, finalnie rzucając się przed siebie, między strażników młodej lady, by wyminąć ich bez trudu; był szybki, szybszy od nich, a nie wątpił ni przez chwilę w to, że inaczej niż nagle nie uda mu się do niej przedostać.
- Pani Black! - zwrócił się do niej, nieumyślnie pomijając tytuł, żyjąc daleko od pałaców nie znał dworskiej etykiety. Zwrócił się do niej z szacunkiem, tak jak potrafił. Było w tym coś sztucznego, nie była wiele starsza od niego, ale pozycja, która ich dzieliła - różniła ich już diametralnie. - Pani Black - powtórzył, wymykając się z ramion usiłujących pochwycić go strażników, by wyminąć czarownicę i znaleźć się naprzeciw niej, wyciągnięte na boki dłonie wyraźnie pokazywały, że nie trzymał różdżki. - Proszę dać mi chwilę - poprosił, usiłując odnaleźć błękitnym spojrzeniem jej tęczówki. - Tylko chwilę, mamy wspólną znajomą. - Czy powinien mówić kogo, przy nich? - Pannę Lovegood - Nie wiedział, ale zdawał sobie sprawę z tego, że albo zaskarbi sobie jej uwagę, albo zaraz znajdzie się na dnie Tamizy. Nie pomylił jej, prawda?

Celine zamknęli w Tower, a Aquila do tej pory nie wiedziała, czy słusznie, czy też nie. Oczywiście, władza się nie myliła, nawet nie podejrzewała o to policji, która musiała interweniować i pochwycić ją. Nie sądziła też by Cornelius Sallow kogokolwiek oszukał, w końcu dziewczyna była półwila. To w czym Black widziała potencjał, co chciała wykorzystać, mogło ją jednak sprowadzić na złą drogę, a także narobić wielu wrogów. Na Grimmauld Place pod protekcją rodu była bezpieczna, najedzona i mogła spokojnie spać, jednak Celine nie potrafiła usiedzieć w miejscu, wciąż, jak widać, podążając w stronę brudnego portu. W końcu los pociągnął ją w dół. Aquila nie miała za to najmniejszego zamiaru pozwolić, by ta sama siła ściągnęła ją ze sobą na dno. Odcięcie się było jedynym logicznym sposobem, rada jedynie była, że Sallow nie żywił urazy, a wręcz przeciwnie. Dumny był, że własnym ciałem ochronił ród, ściągając na siebie gniew półwili. To był mądry człowiek, bardzo mądry, musiał mieć wiele racji... Wierzyła wszak w jego intuicję, o wiele bardziej niż w swoją własną. Czy widział w Lovegood coś, czego nie dostrzegła sama przez ostatnie miesiące? Na wszelki wypadek została jej zapewniona ochrona podczas poruszania się po mieście, nie mogła sobie pozwolić na ewentualny atak ze strony tej dziewczyny, lub kogokolwiek innego. Jeśli była tak niebezpieczna... Zgrywało się w całość to, że mogła mieć nawet powiązania z samym Zakonem Feniksa. Może wysłali ją jako szpiega na Grimmauld Place 12? Albo zwerbowali, gdy już tam mieszkała. W tych czasach wszystko było możliwe, a przecież była służka czasem wyrażała bardzo kontrowersyjne opinie na temat mugoli. Dzisiaj Black chciała pomyśleć o tym na spacerze. Wyciszyć umysł i pozwolić sobie na chwilę spokoju, a przy okazji udać się do znakomitego szewca, który specjalnie dla niej przygotował pantofle na koncert w Palarni u Burków. Rozmyślania przerwało nagle poruszenie i jakiś cień przemknął tuż obok niej, a ten cień próbowało złapać dwóch czarodziejów, którzy mieli ją ochraniać. Nie... Nikt nie łapałby cienia... Czy to człowiek? Przerażona chciała uciekać, czy to Zakon przyszedł ją zabić? Nie sięgnęła po różdżkę, to nawet nie był jej odruch, skoro nigdy nie walczyła w ten sposób. Chciała krzyczeć, ale wtedy stanął niemal przed nią, wyciągniętymi dłońmi pokazując, że nie ma przy sobie broni. Black zrobiła krok w tył, gdy zaczął mówić, a czarodzieje już nacierali znów na niego, gdy chłopak wypowiedział nazwisko, którego nie mogła zapomnieć. Słysząc je, czarodzieje wymierzyli w niego różdżkami, celując niemal w krtań chłopaka. Był biedny, a to było widać na pierwszy rzut oka. Wyświechtana tania koszula, brudne spodnie i ten dziwny, niezbyt intensywny, a jednak niecodzienny zapach, którego nie mogła z niczym skojarzyć. - Panna Lovegood nie jest moją znajomą - powiedziała ze złością, jednak ze wciąż lekko trzęsącym się głosem, usiłując chociaż udawać, że się go nie boi. Pomimo obecności wyszkolonych czarodziejów, to wciąż był ktoś, kto potencjalnie, nawet bez broni, mógł ją zaatakować. Skąd w ogóle wiedział o Lovegood? Znali się, powiedziała mu? - Sprawdźcie jego dokumenty - zwróciła się krótko, ale uprzejmie do czarodziejów, którzy, chociaż nie byli ani przedstawicielami Ministerstwa, ani nie mieli żadnych innych uprawnień do tego, to jednak pracowali dla Blacków. Głupotą byłoby, aby chłopak nie okazał im papierów. Chciała usłyszeć, co ma do powiedzenia, ale to mógł być ktoś potencjalnie niebezpieczny. Jeśli by je przedstawił, mógłby mówić dalej. Jeden z czarodziejów wyciągnął do przodu lewą dłoń, w oczekiwaniu aż chłopak położy na niej dokumenty, w tym czasie zaciskając prawą mocniej na różdżce. Aquila stała tam w obcisłej ołówkowej sukni, oczywiście ubrana w żałobną czerń, przeklinając w głowie, że dzisiaj nie ubrała czegoś szerszego, czegoś, co ukryłoby trzęsące się ze strachu nogi.

Strach, zawahanie, Aquila Black się wycofała, bliźniaczy lęk odbił się w jego oczach - że może jednak odeśle go z kwitkiem, że może go nie wysłucha, że może go zignoruje, a przecież nie mógł zostawić Celine w ten sposób; nie zrobił nic więcej tamtego dnia, wciąż źle się z tym czuł, musiał spróbować chociaż teraz.
- Niech pani poczeka - Nie dawał za wygraną, kiedy wystrzeliły w jego stronę różdżki; pobladł, krew odpłynęła mu z twarzy, pozostawiając po sobie skórę białą jak papier, przetaczała się przez zbyt ciasne żyły, niebezpiecznie pulsując przy krtani i przy skroni, serce uderzyło mocniej, kołatało jak szalone, wprawiając w drżenie całą klatkę piersiową. Lecz w spojrzeniu, prócz lęku, odbiła się determinacja. Jeśli Celine nie zbiegła, jeśli wciąż tam była: potrzebowała pomocy. A stojąca przed nim czarownica była ta, która mogła jej udzielić - i zamierzał o to zawalczyć. Znalazłszy się tak blisko dopiero teraz poczuł dzielące ich różnice, z daleka odznaczający się materiał drogich szat, aroganckie spojrzenie i zbyt dumnie ciosany profil. Gdyby nie ta cała biżuteria, gdyby nie terror na ulicach, byłaby taką samą dziewczyną jak wszystkie inne, choć pewnie bardziej nieszczęśliwą. Nienawidził takich jak ona - szczerze - ale to nie był czas na unoszenie się dumą. Nie widział innego wyjścia. Otworzył szerzej oczy, w źrenicach odbił się silniejszy strach - i zaskoczenie - kiedy zanegowała znajomość, ale roztrzęsiony głos damy zdradzał, że stało za tym coś więcej. Coś jeszcze. Powiódł przerażonym spojrzeniem od kobiety do jednego i drugiego mężczyzny, kiedy jeden z nich wyciągnął rękę - po chwili widocznego zawahania wyciągnął z kieszeni dokumenty, by wręczyć je strażnikowi. Nawet przez chwilę nie zastanowił się nad tym, czy mogli, czy mieli prawo sprawdzić te dokumenty - nie wiedział, czy mogli, a władczy ton głosu kobiety pozwolił mu w to uwierzyć. - Marcelius Carrington  - przedstawił się w tym samym momencie, powracając spojrzeniem ku samej Aquili, orientując się, że wstrzymał oddech. Uniósł dłonie wyżej w geście kapitulacji, gdy dostrzegł mocniej zaciskane palce na rękojeści różdżek. - Nie zna jej pani - zaczął mówić, szybko, nim go wyproszą, chcąc zaskarbić sobie jej uwagę. To ona ustalała zasady tej gry, on mógł tylko próbować się do niej włączyć. - Ale ona panią tak - W zasadzie nawet dopuszczał do siebie myśl, że mogła nie pamiętać jej imienia, ale zdradzone wcześniej nerwy powiadały co innego. - Zawsze wyrażała się o pani z zachwytem. Mówiła, że jest pani dobra. - Nie kłamał, powtarzał rzeczywiste słowa Celine, a determinacja, nadzieja skrząca w jego źrenicach miała to potwierdzić, nie wiedział, na ile te słowa mogły zmiękczyć jej serce, ale zamierzał próbować. - Nie opowiadała o tym dużo, nie chciała... zaszkodzić. Zachować się niestosowne. To ja zapytałem ją, dlaczego pewnego dnia zniknęła i wtedy półsłówkami opowiedziała mi historię o pięknej i czystej pani, o aniele - to też były jej słowa, usiłował odnaleźć kontakt wzrokowy z Aquilą i utrzymać go przepełnionym emocją spojrzeniem - który wyrwał ją ze szponów biedy, z obskurnej dzielnicy, do której nigdy nie pasowała - To już były jego słowa, też szczere. Widział spojrzenia marynarzy rzucane Celine, czasem lekkomyślnie pojawiała się tam po zmroku. Prosiła się o nieszczęście. - Była wdzięczna za to, co pani dla niej zrobiła. Ufała pani i wierzyła w panią. Była pani oddana, nigdy nie powiedziała złego słowa. A teraz wpadła w kłopoty i tylko pani może jej pomóc. To już drugi raz, ale Celine jest warta drugiej szansy. - Trzeciej i czwartej też, głęboko w to wierzył, ale nie spodziewał się po tej kobiecie podobnej łaskawości. - Wie pani, co się stało? Została oskarżona o coś, czego nie mogła zrobić. - W to też szczerze wierzył. Może jego ojciec zakochał się w niej i zrobił to z zazdrości, nie wiedział. - Zawsze była krucha i delikatna, strachliwa, gardziła przemocą. To... - Nie mógł oskarżyć ojca o kłamstwo, choć słowa tak łatwo cisnęły się na usta. - To nieporozumienie, które można wyjaśnić, jeśli ktoś dobrej woli zechce z nią pomówić i się za nią wstawić. Nie wiem, co wydarzyło się tamtego dnia, ale wiem, że Celine jest niewinna. Że pani ufa. Że rzuciłaby się za panią w ogień, gdyby tylko zaszła taka potrzeba. Pragnie być teraz u pani boku - Mimo tego, że wszyscy przekonywali ją, że to zła droga. Mimo tego, że wszyscy zachęcali ją, żeby opuściła Grimmuald Place, ona wiernie stała u boku swojej pani. - Wie pani o tym, bo nie bez powodu wyciągnęła pani do niej rękę tamtego dnia - Coś w niej zobaczyła? Czegoś od niej chciała? Nie wiedział, nie mówiła o tym. Ważniejsze było to, o czym wiedziała sama Aquila.

Stał tam jak wryty, ale nie dawał za wygraną. Black zmrużyła oczy, gdy wyciągnął dokumenty, próbując podejrzeć, co jest na nich napisane. Nie dostrzegła. Na szczęście chłopak przedstawił się sam. Marcelius Carrington? Pierwszy raz słyszała to imię, chociaż nazwisko kojarzyło się oczywiście z Areną Carringtonów. Mieszkała w Londynie, znała to miejsce, chociaż nie było jej ulubionym. To przez zapach... To z tym jej się skojarzyła dziwna woń chłopaka. Nazwisko i zapach to jednak nie wszystko, nie miała pewności czy chłopak był cyrkowcem. Nie miała też najmniejszego zamiaru go o to teraz pytać. Jak będzie chciała, to przecież dowie się inaczej. Czarodziej sprawdził dokumenty chłopaka, po czym, nie pozwalając opuścić mu rąk, schował je do lewej kieszeni jego kurtki.
Black zmrużyła oczy, słuchając każdego wypowiedzianego słowa, jednak milcząc, nie odpowiadając na razie na żadne. Oczywiście, że jej nie znała. Była tylko jedną z najbliższych jej osób, powierniczką, pomocnicą, oddaną przyjaciółką, która nie opuszczała jej boku, która nie zostawiała jej gdy jej potrzebowała. Wzięła głęboki oddech i spuściła na chwilę wzrok, wpatrując się w jakiś punkt gdzieś daleko na chodniku. Zawsze wyrażała się z zachwytem... Słuchała każdego słowa, nie potrafiąc przerwać, chcąc wiedzieć więcej. Nie chodziło o komplementy, o to jak miło było słuchać, że jest się aniołem, na Merlina, naprawdę opinia biedaka nie miała tu znaczenia, ale opinia Celine, która przecież zdążyła ją poznać... Starała się, naprawdę. Organizowała przecież zbiórki, niosła pomoc społeczeństwu i jednostkom, jednostkom takim jak Celine, takim jak ta cygańska dziewczyna wczoraj. Robiła tak wiele, by poprawić status życia tych biednych ludzi. Wojna była konieczna, ale jej ofiarami zostawali także prawie czarodzieje, tego nie dało się uniknąć... Takie były koleje rzeczy. Jedyne co mogli zrobić, to dać im serca na dłoniach, tak jak powinni. Black podniosła wzrok, gdy Marcelius wspomniał o oskarżeniach, o nieporozumieniu. - Dlaczego uważasz, że lepiej wiesz, czy jest niewinna niż doświadczona policja, która ją złapała? - zebrała się na więcej odwagi, tym razem wpatrując się prosto w oczy chłopakowi z miną pełną złości. Nie wiedziała tylko na kogo się złości. Na nią? Na nich? Czy na samą siebie? Zwykle tego nie robiła, zachowując wszystkie zasady savoir-vivre oraz okazując odpowiedni szacunek rozmówcy, ale tym razem zwróciła się do obcego człowieka per ty, chociaż ten nazwał ją panią, co też było zresztą błędem. Była lady. Tym razem jednak musiała pokazać swoją wyższość przed kimś takim, nawet jeśli był w zbliżonym do niej wieku. Mógł być zwykłym biedakiem, a może i nawet rodziną właściciela cyrku, ale dalej to ona była damą ze szlachetnego rodu Blacków, a on prosił o pomoc w sprawie jej służki. - Celi-... Panna Lovegood została oskarżona przez doświadczonych i sprawiedliwych stróży prawa, który z pewnością nie oskarżyli by jej bezpodstawnie - w co miała wierzyć? - Skąd wiesz, że jest niewinna... - niemal wycedziła ostatnie słowo - ...skoro nawet nie wiesz, co się wydarzyło? - zmrużyła oczy, robiąc drobny krok w przód. - No, chyba że jednak wiesz... - głos wciąż lekko jej drżał, ale musiała nabrać większej pewności. Nie prowadziła tu przesłuchania, jednak zainteresował ją swoimi słowami. Postąpiła słusznie, była Blackiem, a Blackowie nie mogli być wiązani z przestępcą. Teraz jednak w głowie pojawiły się kolejne pytania i wątpliwości. Sama nie widziała już zresztą, w co wierzyć. Dostęp do danych był ograniczony, a przecież wiedza to potęga. Czarodzieje wciąż celowali w chłopaka różdżkami, czuła się nieco bezpieczniej. Wydawał się być kolejnym zakochanym w półwili głupcem, ale wciąż nie mogła wykluczyć jego złych zamiarów i ewentualnego ataku. Niemal miesiąc wcześniej pod jej drzwiami znalazł się nowy numer promugolskiej gazety, jej brat nie żył, a Cygnus sam wspominał, że Londyn może być niebezpieczny. Musiała uważać, o wiele bardziej niż wcześniej. Aquila poprawiła czarne krótkie futro, które chroniło ją przed zimnem i rozejrzała się jeszcze na boki. Gdzieniegdzie znajdowali się przypadkowi przechodnie, jednak wszyscy zdawali się na siłę unikać jej wzroku i odwracać oczy od dziejącej się tu sceny. Zanim chłopak odpowiedział, wykonała krok w stronę skwarku, gdzie, chociaż odrobinę skryłyby ich drzewa i okoliczne krzaki. Przeszła ich kilkanaście i zatrzymała się, obracając wokół własnej osi, licząc, że za swoimi plecami znajdzie ten sam obrazek. Tego całego Carringtona z dwoma różdżkami na usługach Blacków przy samej krtani.

Ale ona słuchała. Słuchała wszystkiego, co miał do powiedzenia, pozwalając mu wyrzucić z siebie ten emocjonalny potok słów, czy była nadzieja? Czy mogła jej pomóc? Czuł, że niewiele ryzykował, że nawet, jeśli Aquila Black tylko zirytuje się jego niezapowiedzianą wizytą, to Celine stracić nie mogła już nic; nie znała więcej wpływowych ludzi, on nie znał żadnych, a z pewnością żadnych, którzy nadstawią głowę za przypadkową dziewczynę. Ona jedna: mogła dostrzec w tym swój interes. Mogła tego chcieć. Mogło jej brakować tej dziewczyny, tak oddanej, że ślepa była na całą otoczkę wokół tego obrzydliwego i ponurego domu.
Uniósł ku niej spojrzenie pełne powagi, z iskrą strachu, kiedy podważyła jego słowa oczywistym autorytetem policji. Jej doświadczenie nie miało tutaj znaczenia, sprzeciw wobec stróżów prawa - był sprzeciwem wobec polityki. I samego prawa, w oczywisty sposób słusznego. Miał ochotę wykrzyczeć jej w twarz znacznie więcej, ale nie chodziło o niego, a o Celine - możliwe nawet, że o jej życie. Zawahał się, ale nie zdążył odpowiedzieć. Drgnął w jej stronę, kiedy tylko wykonała krok w inną stronę, nie chcąc pozwolić jej odejść - ale zatrzymały go różdżki jej strażników. Dopiero po chwili pozwolili mu podążyć za nią - uczynił to posłusznie, nie opuszczając rok. Pieprzone dupki, czego ona się tak bała? Co mógł jej zrobić? Tu, na cholernej londyńskiej ulicy, kiedy patroli było więcej niż żyjących ludzi, a ci dwaj goryle gotowi byliby pewnie zabić go za krzywe spojrzenie rzucone ich umiłowanej pani. Nie rozumiał tego oddania, którym darzyła ją Celine, ale wierzył, że było to oddanie szczere. I jeśli sprawiedliwość istniała, musiało ją ocalić. Nie próbował wykonywać gwałtownych ruchów, przez chwilę milcząc na jej wątpliwość. Na ile mógł być z nią szczery? Wcale, obok stali strażnicy - a ona sprowadziła go do parteru, przywołując autorytet policji. Ale - jednocześnie - zechciała go wysłuchać, tej myśli musiał się trzymać - jak tonący brzytwy.
- Bo ją znam - odpowiedział  w końcu. - I pani też... - Jej nie zna, oczywiście - Pani wie, że nie byłaby zdolna nikogo zaatakować. To drobna, krucha dziewczyna, nigdy się nie pojedynkowała. Jest artystką, nie lwicą. Nie rzuciłaby się na nikogo świadomie. Policja z pewnością wie, co robi, ale... - Te słowa ledwie przeszły mu przez gardło, być może grzęznąc w nim zbyt wyraźnie. Nie wierzył w winę Celine. Nie mógł jednak wprost zanegować kompetencji panującej władzy - ani wprost uderzyć w ojca. Jej przymrużone spojrzenie i drżący głos sprawiły, że umilkł na dłuższą chwilę. - Nie było mnie tam. Nie wiem, co się wydarzyło - powtórzył, bez mrugnięcia okiem wpatrując się w twarz Aquili. Jedna myśl goniła drugą, musiał się ratować. Musiał ratować ją. Miał strzępy informacji, które jednak były zbyt obrazoburcze, by wypowiedzieć je na głos. - Słyszałem jej tłumaczenia, pani Black - oznajmił w końcu. Spojrzenie sięgało spojrzenia Aquili, w jego źrenicach odbijała się ta sama determinacja, ta sama gama zbyt silnych emocji. - Pani też powinna je usłyszeć, proszę z nią porozmawiać - ponowił prośbę, ściszając głos do szeptu. - Nie śmiałbym... Nie śmiałbym sugerować, że może być w nich prawda, ale być może jest to prawda, w którą w tamtej chwili uwierzyła Celine. Mówiła, że pan Sallow poddał ją legilimencji. Jestem pewien, że to nieprawda, pani Black, ale jeśli Celine miała powody poczuć, że tak było... Być może się wystraszyła, być może spróbowała się przed tym obronić w obawie przed zdradzeniem sekretów domu czarodziejów, którzy byli dla niej tak dobrzy. - Celine znał dość dobrze, by wiedzieć - a może raczej wierzyć - że poza murami Grimmuald Place półwila nie poznała tajemnic, które mogłyby być kuszące dla kogokolwiek. Co widziała w rezydencji Blacków, wiedziała tylko ona, ale, na litość, to dom rodu Black. Czego mógł tam szukać człowiek Ministerstwa, nie wiedział, ale widział w tym szansę. Szansę dla Celine. - Może chciała panią chronić, nawet, jeśli wybrała złą drogę lub broniła się przed czymś, co wcale nie miało miejsca. - dodał, jego głos zadrżał. - Była wobec pani bardzo lojalna - Nie wiedział, czy jego ojciec rzeczywiście wyciągnął z niej jakieś wspomnienia, Celine podczas obławy zdążyła powiedzieć tylko tyle. I aż tyle. - Proszę, niech jej pani pomoże. Tylko pani może to zrobić. Proszę z nią chociaż porozmawiać - powtarzał jak mantrę, wiedząc, że nic innego zrobić się już nie dało.

- Bo ją znasz - powtórzyła, cedząc każde słowo. Bo ją zna. Celine nigdy nie opowiadała o żadnym Marceliusie, chociaż Aquila musiała przyznać sama przed sobą, że nigdy też nie pytała o jej prywatne sprawy. Nie wynikało to z braku troski czy braku zainteresowania, ba. Czasem zresztą przysłuchiwała się opowieściom dziewczyny o balecie, o nauczycielach, o Beauxbatons i o jej zmarłej mamie. Służka ocierała jej łzy, była z nią w najgorszym momencie, gdy zaledwie dni po śmierci Alpharda, próbowała otrząsnąć się z tego wszystkiego. Była przy niej w dniu pogrzebu, przysuwając chusteczki pod nos, gdy inni składali kondolencje. Była gdy Aquila leżała niemal sparaliżowana ze strachu pod pierzyną, zapijając się czerwonym winem. Tańczyła dla niej, głaskała po głowie, czesała włosy. Była tylko służką, zaledwie pyłem, który z Grimmauld Place łatwo było sprzątnąć. Była nikim, bezimienną cichą służącą, której celem nie było wcale pozostanie zapamiętaną. A jednak niektórymi wieczorami, gdy Black topiła się we własnych łzach, była wszystkim. Znała ją, chociaż wcale jej nie znała. Wiedziała, jak wyglądał pogrzeb jej mamy, że ubrana była na biało, że jej truchło spalono, a w tym dniu płakały nawet pszczoły. Nie wiedziała jednak jaka była jej mama, ale czy to miało znaczenie? Napisała w liście, że jest sierotą, że już jest sierotą. Jej ojca się pozbyto. Aquila nie miała zamiaru o tym rozmyślać. Tego typu rozmyślanie mogłoby doprowadzić do wniosków, a wnioski do emocji, które w tym momencie nie były jej potrzebne. Ten chłopak też je wywoływał, gdy wcale tego nie chciała. Potrzeba wiadomości była jednak silniejsza. Słuchała go w ciszy, oddychając głęboko, aż oddech wstrzymała. Nie odezwała się aż do końca jego wywodu, palce lewej dłoni kładąc tylko na wysokości zatok, próbując przetworzyć to co właśnie powiedział - Usiądź, proszę - wskazała na ławkę stojącą obok, mówiąc uprzejmym głosem. Sama położyła na drugim końcu ławki jedwabną białą chusteczkę, po czym usiadła na niej, poprawiając sukienkę i prostując plecy. - Cornelius Sallow korzystał z legilimencji na Celine? - powiedziała, ściszając głos, wpatrując się nie w chłopaka, a drzewo naprzeciwko. Po raz pierwszy użyła przy nim jej imienia, instynktownie, nie zapanowała nad tym. Zresztą, teraz nie miało to znaczenia. Owszem, służka wspominała o tym, że Sallow zaatakował ją dawno przed jej osadzeniem w Tower, mówiła, że wszedł w jej głowę, ale przecież z nią nie wszystko było w porządku. Wtedy Aquila zrzuciła to na poczet pogrzebu, na poczet emocji, na poczet jej dziwnego zachowania i krwi wciąż lecącej z nosa, może osłabienia organizmu? To, że się znali, że nie byli przyjaciółmi, a wręcz przeciwnie, to wiedziała, ale... Ilu osobom to rozpowiedziała? W liście przysięgała, że nie kłamała, ale... Legilimencja nadal pozostawała przecież umiejętnością nielegalną, chociaż Black doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że niektórym wolno było więcej, w końcu mieli do tego prawo i zasłużyli sobie na to. Tak jak pan Sallow, jak szanowny pan ojciec tak jak ona sama. W końcu zabrała wzrok z drzewa i spojrzała na chłopaka. Grał w grę, przecież to było widać. Nie chciał powiedzieć nic złego, jednak mówiąc wszystko. Nie był głupcem. Zmrużyła oczy, ponownie wytężając na niego spojrzenie. Ten chłopak właśnie oskarżał, nie wprost, właściwie nic takiego konkretnie nie powiedział, rzucał tylko słowami dookoła, obok, ale... Ale jednak... Czy on właśnie oskarżył Corneliusa Sallowa o szpiegostwo Blacków z wykorzystaniem służki? Celine nie znała sekretów rodzinnych, co najwyżej mogła wyjawić, jak często Aquila korzysta z kąpieli w krwi dziewic, albo jak mało sypia, czy jak dużo pije. Miała jednak sposobność, by podsłuchiwać, chociaż nigdy jej na tym nie złapała. Oczy miała niewinne, ale wtedy gdy ktoś zostawił Proroka Codziennego, miała przecież... Miała przecież wychodne. Wtedy na pogrzebie gdy ktoś krzyczał, ktoś klaskał, przecież ona była obok, widziała ją tam z panem Sallowem, obok tej całej Elviry Multon, która wywołała takie zamieszanie. W jej towarzystwie też zawsze czuła się inaczej, dziwnie inaczej. Celine miała dostęp do informacji, a Aquila sama przyprowadziła ją do domu za rękę.
Black poczuła, jak serce zaczyna jej bić niczym szalone. Pisk w uszach zaczął wyć niczym syrena policyjna, a ręce zaczęły się pocić. Wszystko składało się w jedną całość. Cornelius był dobrym znajomym ojca, był szanowanym politykiem, tak samo jak lordowie Black, jak Cygnus, jak... jak Alphard. Nie mógł kłamać. Miał jej przecież pomóc z książką, zawsze był taki miły. Sam w liście wspominał, że cieszy się, że przyjął ten cios na siebie. Musiał być odważnym człowiekiem, który niemal się poświęcił. Nawet jeśli użył legilimencji, to widocznie musiał mieć ku temu powody, może wiedział więcej, niż napisał jej w liście? Nie mógł się mylić. Może chciał ją chronić? Sallow nie potrzebował szpiegować, był przyjacielem rodziny, ważnym elementem w maszynie nowego, lepszego świata. Czy on znał prawdę wcześniej? Znał sekrety Celine Lovegood?
Pisk ustał, a Aquila poczuła, jakby wracała na ziemię. To odcięcie musiało być widoczne. Szeroko otwarte oczy i o drgających powiekach, drżące ręce, to wszystko razem musiało być widoczne. - Panie Carrington. Ma mnie pan za idiotkę? - powiedziała ostro, wypuszczając w końcu powietrze. - Oskarżył pan szanowanego polityka o korzystanie z legilimencji w celu szpiegowania mojej rodziny  - przygryzła policzki od środka, wydymając usta w drobny dziubek. - A ja mam na to dwóch świadków - w tym momencie czarodzieje nieco mocniej docisnęli różdżki do krtani mężczyzny. Nawet jeśli nie powiedział tego wprost... Nie mógł opowiadać takich rzeczy publicznie, plotki roznosiły się z zawrotną prędkością, a ryzyko było za duże. To Blackowie się liczyli. Nie ona sama, nie jej emocje, nie to, że czy chciała, czy nie, to tęskniła za tą dziewczyną, że Moissanite kręciła się pod drzwiami jej pokoju, drapiąc w nie. Nie liczyło się nic, tylko i wyłącznie dobro jej rodu, któremu zagroziła, biorąc tę dziewczynę z ulicy.
Przykro mi, Marceliusie Carringtonie, ale nie powiążą jej ze mną słowami, które tu dzisiaj mówisz. Byłam jej aniołem i chciałam dać jej kawałek nieba. To ona go odrzuciła, wybierając zamiast mnie wroga. Nie chcę już wiedzieć, czy to Zakon, czy ona sama i jej chory umysł. Blackowie uklęknęli przed Czarnym Panem, a Czarny Pan wybrał lorda Malfoya na Ministra Magii, najpiękniejszej instytucji w całej Wielkiej Brytanii. Sprzeciwiając się prawu, sprzeciwiła się Czarnemu Panu. Przykro mi, Marceliusie Carringtonie, ale za dużo mówisz o rzeczach, o których nie chciałabym byś wiedział i zaczynam podejrzewać, że wiesz nawet więcej.