Namiot w ogrodzie

Jemu się zdawało, że myślami była właśnie pogłębiona w tym kucykowłosowym Skamanderze, który przyprowadził dziś kuzynkę Weasley'a. Może nie byli blisko względem siebie, ale dzięki młodszej siostrze wiedział chociaż tyle. No dobra, chwilę wcześniej wyleciało mu to z głowy całkowicie. Lecz wystarczy uważne przyjrzenie się jej i próba domysłu jej nazwiska. Jeszcze tylko brakuje głosu jego uroczej siostrzyczki, która by mówiła, aby się ogarnął i przywitał się ze swoją kuzynką. Ale po jakiego morsa, skoro nie ma tematu, który mógłby potoczyć w tym samym czasie, gdy Samantha mogłaby realizować swoje pytania względem Samuela.
- Wiesz... niedługo może i kogoś z naszej rodziny to spotkać. Obstawiam, że Garrett niedługo stać na ślubnym kobiercu z Dianą.- dopowiedział zajmując ponownie wolne miejsce. Faktycznie, jak sam widzi na załączonym obrazku, szlacheckie śluby są aż przerysowane dobrą kredką. Nie ma co liczyć na jakąś autentyczność. Jedyne co można zrobić, to dodać coś od siebie, może niezbyt szlacheckiego. Czy ukraść coś ze stołu, czy zatańczyć coś perwersyjnego albo zrobić coś innego. Chyba najłatwiej, jak i najlepiej było ukraść kilka talerzy z jedzeniem. Bo który z Carrowów zauważy?
Równie nieprzyjemnie poczuł na sobie wzrok, jak się po chwili zorientował, swego pracodawcy. Trochę nieprzyjemnie i zagrożony się poczuł w tym momencie. Obawiał się, że zechce podejść i wygonić ich, a przynajmniej Barry'ego do pracy. On nie wie jak jego kuzynka, ale sam pracował na czarno i raczej nie powinien dyskutować z panem Burke'm, gdy ten zażąda czegoś. Nie ważne, że wielokrotnie chciał nawet odejść. Te ciemne zło wie, jakimi słowami zaatakować rudzielca, co jemu właściwie wręcz pogarszał nastrój. Chcąc oderwać od niego myśli, sięgną po raz kolejny po kolejny kieliszek skrzaciego wina, który wypił duszkiem. - Może chcesz zatańczyć? Albo coś innego?- spojrzał na kuzynkę zadając jej jednocześnie pytanie. A niech rzuci, co chciałaby tutaj jeszcze zrobić. Póki jemu humor się poprawia i uśmiech pojawił się na jego piegowatej twarzy. - Bo rozmowa o rodzinnych koligacjach z pewnością nie jest ciekawa. Chyba, że chcesz, jak to wtedy ujmowałaś, nauczyć mnie polityki. Póki mam dobry nastój. - dodał po chwili. Stanowczo wolał nie spotkać się z bratem czy rozmawiać o rodzinie, która nie jest dla niego łatwym tematem.

Pogodna rozmowa o radosnych wydarzeniach z życia Rosierów - bo przecież ciągle postrzegała uroczą Druellę jako panienkę z domu róży - prawie zawisła na włosku, kiedy Laidan wyczuła na sobie uważne spojrzenie Tristana, przesuwające się automatycznie w kierunku wirującego na parkiecie Samaela. Mogła natychmiast zareagować sztuczną wesołością, zmienić temat na bardziej przystępny (krytykowanie Carrowów idealnie wpasowywało się w każdą towarzyską sytuację) i odsunąć od siebie nieprzyjemne myśli, lecz nie zrobiła żadnej z tych rzeczy, po prostu wzdychając lekko. Ze zmartwieniem matki, z leciutkim uśmiechem na krwistoczerwonych wargach, nie obejmującym jednak nieco smutnych, jasnogranatowych oczu, które ponownie zwróciła na swego rozmówcę, jakby obserwowanie syna sprawiało jej dyskomfort. Zero kłamstwa, tak przecież było: każda sekunda spędzona na oglądaniu omdlewającej w ramionach Samaela młódki o rozmarzonej buzi i posturze dwunastoletniego chłopca, wywoływała w Laidan falę emocji tylko z przyzwoitości mogących zasłużyć na miano nieprzychylnych - bliższe prawdy byłoby z pewnością określenie morderczych. Zwłaszcza w świetle jej ostatniej rozmowy z synem, która rozdmuchała naiwny płomyk nadziei na coś więcej, niż kradzione chwile szczęścia, mające należeć teraz, kiedy w jego życiu pojawiła się ta oślizgła pannica, do rzadkości. Cóż, nie zamierzała rozpaczać, po prostu znów szukając ukojenia w kieliszku wina. Opróżnionym już do końca, co ciągle pozostawiało niedosyt, lecz Laidan powstrzymała chęć sięgnięcia po kolejną porcję płynnego leku na całe zło, odstawiając kryształ na bok i poprawiając złoty kosmyk włosów, opadający na jej ramię.
- Wolałabym, żeby doceniał cierpliwość rodziców, pozwalających mu na tak kapryśne przebieranie w kandydatkach – skomentowała śpiewnie, nie kryjąc w swych słowach odrobiny krytyki, doskonale pasującej do tej całej dwuznacznej sytuacji. Lady Avery zmartwiona swym trzydziestoletnim synem, zbyt długo będącym już wdowcem, w dodatku bez dziedzica. Taki obrazek sprzedawał się łatwo i przyjemnie i nikomu nie przyszłoby na myśl doszukiwać się w tej prostej sytuacji drugiego, grząskiego dna, mogącego doprowadzić do bardziej skomplikowanych sekretów. - Zwłaszcza takich. Uważasz, że jest ładna, Tristanie? – spytała słodko, unosząc lekko jasne brwi, jednocześnie pytająco i sarkastycznie. Podobne salonowe, kobiece zagrywki zawsze spotykały się z jej pogardą, lecz teraz wyjątkowo bawiło ją postawienie Rosiera przed zawoalowanym wyborem. Nie robiła tego ze złośliwości; pytanie było wręcz czułe, z zapowiedzią perlistego śmiechu niezależnie od odpowiedzi mężczyzny, łaskawie powracającego do przyjemniejszych rejonów konwersacji. - Dość...kontrowersyjną zagraniczną artystkę oraz obiecującą debiutantkę z naszych kręgów. I miłośnik klasyki i wielbiciel nowych wpływów znajdzie coś dla siebie – odparła zawoalowanie, nie chcąc od razu zdradzać wszystkich sekretów nadchodzącej wystawy. Czas pędził nieubłaganie w kierunku listopada a im termin wernisażu był bliższy, tym bardziej sfrustrowana stawała się Laidan, rozedrgana pomiędzy prywatnymi wątpliwościami a tymi związanymi z pracą służbową. Nie pozwoliła sobie jednak na kolejny wyraz smutku, skupiona na opinii Tristana. Niemalże artystycznej. Uwielbiała, kiedy mówił o swoim zajęciu a jego ciemne oczy rozpalały iskierki podekscytowania, nadające przystojnej twarzy dodatkowy blask. Pohamowała chęć dołączenia do tych podniosłych peanów, kładąc jednak mężczyźnie dłoń na ramieniu w geście uznania i rozczulenia. Mimowolnie poprawiła kołnierzyk jego szaty i cofnęła palce, widocznie instynktownie błądzące bez oparcia na kieliszku wina. - Tak, tym razem podbija Japonię – odparła z dumą. Międzynarodowa Konfederacja Czarodziei to nie byle co, i nawet, jeśli na samą myśl o Reaganie jej umysł podsyłał same okropne obrazy, to nie mogła zaprzeczyć, że jego nominacja przynosiła rodzinie chwałę. A jej samej – wiele czasu wyłącznie dla siebie. - Całe dwa miesiące. Już tęsknię – dodała dużo ciszej, niemalże szeptem, nieśmiało nie chcąc przyznać się do rozdzierającej rozpaczy za swym odległym mężem, którą musiała koić w towarzystwie syna, teraz doskonale bawiącego się z nawet-nie-szlachcianką. Nie wiedziała, czy gorsza byłaby obecność Reagana, zagarniającego ją władczo do siebie, czy to zirytowanie panną Samaela, jakie teraz doskonale ukrywała.

Już za późno, dawno wpadłem w pułapkę pracoholizmu - przeszło mu przez myśl, gdy padły kolejne słowa Diany. Dopiero po krótkiej chwili uświadomił sobie, co naprawdę miała na myśli. Całe dnie sama w domu. Po ślubie. Ich ślubie; przez chwilę próbował sobie wyobrazić, że uroczystość, w której aktualnie brali udział, dotyczyła ich samych - że to Diana ubrana jest w białą, sięgającą ziemi suknię, że wzdłuż jej włosów spływa delikatny welon. Że to na ich palcach lśnią złote obrączki, symbol niewolnictwa wobec szlacheckich konwenansów. Ale mimo wszystko wysłał Dianie ciepły uśmiech, zupełnie jak zawsze, bo miał wrażenie, że właśnie tego wszyscy od niego oczekiwali. Niemego wsparcia i troski jaśniejącej w błękitnych tęczówkach. A on im to dawał, nie śmiejąc sprzeciwić się najmniejszym słówkiem, bo wierzył, że właśnie takie było jego zadanie: dawać wiarę innym, gdy ta uciekała spomiędzy zbyt słabego uścisku palców.
Wziąwszy pospieszny łyk szampana, poprowadził Dianę w kierunku pary młodej - i złożył im szybkie, dość neutralne życzenia, poruszając się po gruncie wytartych formułek; nie znał ich na tyle dobrze, by dodać coś od serca. Po krótkich (i wymuszonych?) gratulacjach wycofali się, a potem Garrett - uśmiechając się szeroko i wyjątkowo beztrosko - pociągnął narzeczoną w kierunku parkietu. Chociaż lata temu przeklinał fakt, że matka, nawet pomimo biedy, na każdym kroku przypominała mu, że wciąż w ich żyłach płynęła szlachecka krew i powinien potrafić robić wszystko, co przystoi młodemu, kulturalnego arystokracie, to po latach musiał przyznać rodzicielce rację - przyjęcia byłyby katorgą, gdyby nie potrafił tańczyć. A wkrótce zaczęło mu to nawet sprawiać sprawiać przyjemność; wsłuchiwanie się w muzykę i obracanie partnerki w jej rytm pozwalało ukoić zszargane nerwy.
Przez chwilę po prostu milczał, kompletnie nie wiedząc, o czym mogliby rozmawiać; wszystkie uwagi, które nasuwały mu się na język, zdawały się nie na miejscu - nie mógł ironicznie zażartować, bo nie wiedział, czy Diana nie weźmie tego (jak przystało na idealną szlachciankę) na serio. - Ostatnio znalazłem ciekawą książkę dotyczącą zaklęć - powiedział w końcu pomiędzy obrotami, nie mogąc już dłużej znieść ciężaru ciszy. - Pomyślałem, że może cię to zainteresować.

Tristan jedynie uśmiechnął się na słowa ciotki; oboje dobrze wiedzieli, że i on miał zwyczaj przebierać w kobietach, lecz od zawsze wstrzymywał się podczas oficjalnych uroczystości. Teraz zjawia się na nich z Evandrą, omal pół roku temu zjawiał się z Isoldą, oficjalnie więcej kobiet w jego życiu nie było. Nieoficjalnie... Obłuda była najwytrzymalszą tarczą szlacheckiego półświatka. Skinął toteż ciotce głową, ustępując pola i nie chcąc zapuszczać się w niebezpieczne dla siebie rejony, wciąż w zamyśleniu przyglądając się wirującemu tańcu zakochanej pary. Od spotkania Rycerzy Tristan miał swoje podejrzenia wobec trzydziestoletniego mężczyzny i jego dziwacznie zachowującego się giermka, ale nie odważyłby się wypowiedzieć ich na głos, a już na pewno nie przy jego matce. Upił łyk wina, pozostawiając również swój kieliszek czystym.
Jej kolejne pytanie spowodowało, że kąciki jego ust drgnęły kpiąco. Doskonale je rozumiał, jak i rozumiał to, że ciotka umyślnie nakazuje mu balansować nad przepaścią - co sądził naprawdę? Czy była ładna? Była, młoda, śliczna... może nieco pospolita, z całą pewnością brakowało jej szlacheckich rysów. Tristan, wciąż z uśmiechem, przyglądał się jej płynnym ruchom podczas tańca, wszystkie kobiety, dwudziestoletnie, trzydziestoletnie i nawet te po czterdziestce w gruncie rzeczy były takie same; widział przecież, jakim wzrokiem jego własna matka straszyła podobizny Evandry - młodszej i świeższej od niej, a piękniejszej od każdej.
- Jest piękna - odparł, nie tracąc pewności siebie, w jego głosie pobrzmiewał szczery zachwyt. - Lecz przy tobie jej uroda blednie jak u dwórki będącej jedynie tłem królowej. - I mówił powoli, tak, w tym porównaniu w istocie Eilis mogła być jedynie skromną dziewczyną na tle doświadczonej i dostojnie królewskiej Laidan o rysach charakterystycznie ciosanych podłóg tradycji Averych, tego jednak wprost powiedzieć nie mógł - była wszak jej przyszłą synową... lub przynajmniej kandydatką na nią, małżonką pierworodnego syna. Dopiero teraz przeniósł ku niej spojrzenie, z nie mniej żywym zainteresowaniem wysłuchując jej zapowiedzi wystawy - wciąż z uśmiechem, obiecująca debiutantka z naszych kręgów rzeczywiście brzmiała obiecująco, Tristan od zawsze miał słabość do artystek, a zwłaszcza do artystek będących arystokratkami, te dwa słowa wręcz doskonale ze sobą współgrały. Nie dopytywał jednak - doskonale rozumiał, że wyjątkowość artystycznego wydarzenia zasługiwała na tajemnicę.
- Będę niecierpliwie wyczekiwał zaproszenia - odarł więc i szczerze i kurtuazyjnie. - Kontrowersyjna artystka brzmi intrygująco, jestem pewien, że wystawa nas zaskoczy i zachwyci zarazem. - Bo choć miał głęboko zakorzeniony tradycjonalizm, to mało czemu ufał równie mocno, jak jakości mecenatu ciotki. Potrafiła przesiać całe morze piasku w poszukiwaniu tej jednej wyjątkowej perły. Nie zareagował na jej matczyny gest, jedynie się mu poddając, obserwując ruchy smukłych ramion Laidan, ciepło jej oczu.
- Przynieść kieliszek? - zapytał, zgodnie z dobrą manierą, w tej obserwacji dostrzegając naturalny, jak mu się zdawało, odruch kobiety. - Dwa miesiące to niezwykle długo - podjął ze współczuciem, wuj Reagan w istocie miał świetną posadę w Ministerstwie, jego matka często o tym wspominała. - Zapewne niebawem będzie wracał? - dodał pocieszająco - jak mu się przynajmniej zdawało.

Poszukiwania kawy okazały się zbędne. Na żadnym ze stoliku nie dostrzegł niczego, co mogłoby choć względnie przypominać ulubiony napój. Nie brakowało za to trunków innego pokroju. Nie sięgnął jednak po żaden, czując, że umysł wciąż powinien mieć przytomny. Szczególnie w takim miejscu, szczególnie pośród arystokracji, której łatwo będzie wytknąć mu jego lekkomyślność. Niedoczekanie. Wolał raczyć się wodą i udawać, że Ognista nie kusi go swoim zapachem. A na chwilę obecną, tylko mrużył oczy, kryjąc niemal czarne źrenice pod powiekami, by zaraz wracać do standardowej obserwacji, szczególnie, często (i z przyjemnością) zatrzymując się na ciemnookim obliczu jego dzisiejszej towarzyszki.
Zastanawiał się przez chwilę, czy Cressida miałaby coś przeciw, by wyszli zapalić? jeśli dobrze pamiętał (albo przynajmniej tak sobie wmawiał), Cressi w swej kociej postaci, zbytnio nie syczała na niego, gdy kłębił falę dymu przy kuchennym oknie w jego mieszkaniu. Myśl ta jednak umknęła, gdy delikatne mrowienie zaznaczyło, że spojrzenie ciemnych oczu dziewczyny, sięgnęło jego osoby. Odwrócił się dopiero po chwili, wodząc jeszcze wzrokiem po namiocie, szukając upragnionej dawki życiodajnej kawy. Wciąż nie odnalazłszy odpowiedniego obiektu, odezwał się, jakby ignorując chwilowo podszepty umysłu, że animagini, swoje słowa kieruje po to, by go od siebie odsunąć.
- Ja próbowałby te drzwi wyważyć, ewentualnie..znaleźć okno - choć słowa padły równie cicho, co przed chwilą zdanie dziewczyny, na wargach Skamandera pojawił się delikatny grymas, unoszący lewy kącik ust do góry. Możliwe, że tym własnie gestem chciał przegonić ledwie wyczuwalną (nawet dla męskiego umysłu) nutę goryczy pomiędzy wypowiadanymi wyrazami - ...albo znaleźć kogoś, kto je dla ciebie otworzy - uzupełnił wypowiedź, tym razem pozwalając, by na wargach zadrgał pełny uśmiech. Nie żeby rozdawał swoja pomoc każdemu, ale panna Morgan wykazywała daleko idące zainteresowanie Samuela, nie mówiąc o tym, jak przyjemnie wspominał jej sylwetkę obok siebie..w łóżku. Nawet, (z żalem to stwierdzał) jeśli w aktualnej, ludzkiej wersji, tylko się obok niego budziła, a zasypiała w swej kociej postaci.
Zamyśleniem i dalszym milczeniem zachęcił Cressi do mówienia, przynajmniej - ofiarując jej przestrzeń, pozwalająca na dalsze słowa, które mogły - choć nie musiały - popłynąć z jej kształtnych warg, które na jedna sekundę przykuły jego uwagę.
Zgodnie z prośba - zatrzymał źrenice na jej licach, ale wciąż się nie odzywał, obserwując jak kolejne wyrazy płyną wartka rzeką, niosącą ze sobą echo przeszłości, wymieszanej z teraźniejszą, bardziej gorzką nutą, której smak wyczuwał na koniuszku języka.
- To wszystko...spokojnie można załatwić - zamyślił się, choć nie oderwał wzroku od niedoszłej aurorki. Sięgnął dłonią swoich ust, by palcem przejechać po dolnej wardze, zatrzymując się w końcu i przenosząc rękę na brodę - możesz podać nawet mój adres, rejestr można wciąż uzupełnić...a bliscy...chyba musiałabyś się zdecydować najpierw kogoś tak nazwać - choć Samuel nie miał problemu z wypowiadaniem szczerych zdań, z pewną ostrożnością dobierał słowa, czując, że dotyka cienkiej i kruchej powłoki, której - nie miał prawa widzieć, spoglądając na nią tylko dlatego, że Cressida odsłoniła ją przed nim - z wciąż nieznanych dla aurora przyczyn.
- A z czyjej woli? - po raz pierwszy pokusił się o pytanie, z równie przyciszonym głosem, co od początku rozmowy, ale przemycając jak złodziej, swoją własną ciekawość i chęć poznania, co za tajemnice kryła za ciemnymi źrenicami, które tak łatwo zamykały się przed jego spojrzeniem.

Nie tańczę zbyt wiele, prawie wcale, wszak z moim zdrowiem to nie wypada. Nie uczono mnie od czasów maleńkości kolejnych figur i przejść, nie żałowałam. Więcej miałam czasu na książki czy psoty w parku.
Dlatego też w tańcu polegam całkowicie na tobie, nie będę nawet udawać, że jest inaczej. Od ciebie zależy nasz sukces na parkiecie, musisz mnie poprowadzić. Z czasem pewnie pojawi się więcej takich kwestii. W których to ty okażesz się mi przewodnikiem - a przynajmniej chciałabym, żeby tak było. Równowaga i harmonia powinny zostać zachowane. Bo małżeństwo, tak myślę, to nie jest walka o władzę, a współpraca - chociaż nikt tego nie powiedział naszej dzisiejszej szczęśliwej parze.
Prowadź mnie, Caesarze, kiedy podaję ci swoją smukłą rączkę ozdobioną pierścionkiem i zmierzam za tobą w stronę parkietu. Mogę z tobą wirować całą noc.
Kiedy zabraknie mi oddechu - a ostrzegam, i tak może się stać  - to wsłucham się w twój. Zobaczymy, może ta sztuczka wystarczy? I w tym momencie będziesz mi przewodnikiem, kiedy uspokoję przerażone brakiem powietrza płuca, wsłuchując się i naśladując twój równomierny oddech.
Nie chciałabym robić scen, myślę, że tego dnia było już ich wystarczająco.
Zatańczmy więc, najdroższy. Wiesz, miałam wykorzystać tę chwilę intymności by wyszeptać kilka słów na temat genetyki, ale teraz już nie mam na to ochoty. Na naukę przyjdzie jeszcze czas, po co psuć ten moment wykładem, którego i tak nie chcesz usłyszeć? Chyba… Chyba nie czuję potrzeby udowadniania własnej racji, nie w tym momencie.
Teraz podoba mi się ten taniec i perspektywa przyjemnej reszty wieczoru. Zaczynam przepadać za byciem blisko ciebie. Szczególnie kiedy muzyka nieco zwalnia tempa, ja mogę ułożyć głowę wygodnie na twojej piersi. To bardzo przyjemne uczucia.
Dzisiaj też okazję mamy szczególną, dzieli nas dziesięć centymetrów mniej niż zazwyczaj, wszystko dzięki najnowszej modzie. Niezbyt wygodnej, ale kto będzie się tym przejmował, skoro zdobywam nową perspektywę. Oglądanie świata powyżej wysokości stołu jest fascynujące.

Szacunek? Nie mam go ani trochę do marionetek, bezustannie przez kogoś szamotanych, a nie wątpię, że takową właśnie jest mężczyzna, którego zobaczyłam u boku Allison. Nie żebym miała szacunek do więcej niż kilku osób znajdujących się w tym namiocie. Nie rozdawałam go w końcu, wręcz nie darzyłam nim prawie nikogo. Ściskam Twoją szorstką dłoń, nie zważając na jej fakturę - w końcu i moje dłonie są poznaczone setkami blizn związanymi z zawodem Brygadzisty. Coraz więcej par wiruje dookoła nas, na parkiecie pojawiają się nowe osoby. Cyrk.
Cyrk pełen ładnie ubranych pajaców. Wesele pozbawione uczucia będącego w jego nazwie. Wisząca w powietrzu sztuczna atmosfera, kreowana przez lata szlacheckich tradycji. Lubię trunki obdarzone odpowiednią liczbą procentów, ale nie potrafię utopić w nich moich problemów. W sumie trochę szkoda.
Kiwam głową, odpowiadam uśmiechem. Cieszę się, że jestem tu z Tobą Sorenie, bo inaczej prawdopodobnie przyszłabym sama. Sama, podobnie jak i Ty, uciekam od wypełniania szlacheckich powinności - miałam wprawdzie już kilku potencjalnych kandytatów na męża, ale wszyscy z nich skończyli tragicznie lub bardzo szybko rozmyślili się po wypowiedzeniu słów jednego, krótkiego zaklęcia.
Kiedyś myślałam, że legilimencja to klątwa, ale jest wręcz przeciwnie - to niespotykany dar.
Równe, rytmiczne kroki, lekkie, niewymuszone i takty muzyki grającej dookoła. Moje jasne loki, spięte w misternej fryzurze niekiedy się spod niej wymykają, więc odgarniam pojedyncze pasma, tak, by nie wpadały mi do oczu. Wyglądamy równie arystokratycznie jak wszyscy dookoła nas, a ja dzięki nauce pod okiem Laidan tańczę niemal perfekcyjnie - nie ma mowy o nadepnięciu na liliowe fałdy sukni, która spływa kaskadami do ziemi. Jestem pewna, że gdyby ktoś widział mnie po raz pierwszy nie pomyślałby o mnie jako o dziewczynie, która łowi wilkołaki, a nocami prowadzi czarne interesy w przestępczym półświatku.
- Średnio? - unoszę głos ironicznie, a kąciki moich ust mimowolnie unoszą się w lekkim uśmiechu. - Widzę, że potrzebujesz jeszcze więcej lekcji!
Spoglądam w Twoje oczy spojrzeniem z wyzywającą nutą, nadal jednak na mojej twarzy goszczą nienaganne maniery i uprzejmość.
Kiedy po raz kolejny mam okazję wyszeptać Ci coś do ucha, postanawiam odpowiedzieć z rozmysłem, uważnie bacząc na słowa.
- Mam nadzieję, że niedługo, bowiem chwilowo ten widok wzbudza we mnie jedynie obrzydzenie i agresję. Uczucie to mogę porównać jedynie z tym, towarzyszącym mi w pracy - mówię cicho, tak, że nikt inny nie może usłyszeć. - Niestety z tego co mi wiadomo, pan Selwyn nie jest wilkołakiem.
Zdanie dodane na końcu przesycone jest ironią. W końcu wiem, że Sylvain, z którym widziałabym Allison, do grupy ściganych przeze mnie stworzeń należy. Och, czy nie lepiej byłoby gdyby te role się odwróciły? Jest ono również w pewnym stopniu żartobliwe, wiesz w końcu, że nie życzyłabym jej niczego złego. Nie mam w zwyczaju oceniania ludzi po pozorach, jednak to co przedstawia sobą szlachcic zdecydowanie nie daje mi żadnych powodów do darzenia go sympatią. Masz go na oku?
- Ja mam wszystkich na oku, ale myślę, że również powinnam zainteresować się tą sprawą.
To nie tak, że obrzydza mnie myśl o zamążpójściu którejkolwiek z moich przyjaciółek, ale sprawa Avery szczególnie mnie niepokoi - Megary również, ale w tym wypadku najwyraźniej nie mogę nic na nią poradzić, różni się ona także w kilku aspektach. Zwracam swój wzrok w stronę Twojej siostry, ale nie widzę jej już tańczącej na parkiecie - prawdopodobnie dała sobie spokój i jestem z tego niezwykle rada. Czy powinniśmy jej szukać?