Rozchwiany emocjonalnie – miotając się między skrajnościami, nie wiedział, czy powinien stawać z kimkolwiek w szranki pewien, że zachowa się jakkolwiek czysto, zwłaszcza jeśli jego przeciwnikiem okaże się Rosier. Nie spodziewał się jednak tak miłej niespodzianki, a nawet milszej, bo już widok przegrywającego z młodą pannicą Wrighta poprawił mu delikatnie humor. Dostrzegłszy Milburgę (dlaczego nie wiedział o jej przybyciu? Z pewnością nie zapomniałby jej potowarzyszyć) ucieszył się, czy to szczerze, czy to z niegroźną przecież, bo przypisaną do jego wizerunku kpiną. Ostatecznie wyprany ze wszelakich ambicji czy nawet chęci do walki, ożył odrobinę, a jego lico rozjaśniło się w rozbawionym uśmiechu.
Obietnica niezapomnianej zabawy. Nie musiał nawet o to prosić, wiedział doskonale, że oboje nie pozostaną sobie dłużni tego dnia i nawet jeśli wydawał się odrobinę ponury, bo to nieuzasadnione szczęście nie dosięgało pochmurnych, sztormowych oczu, był bardziej energiczny, zwłaszcza gdy sprężystym, pewnym krokiem poszedł do niej, aby odebrać należne mu dobro. Skromny, niezobowiązujący pocałunek w policzek. Czy wywołał zgorszenie? Och, czy dla większości z nich nie był już i tak zrujnowanym straceńcem o pogrzebanej w gnoju szlacheckiej ambicji?
-Wspaniale – wyraził swój entuzjazm dla zaistniałej sytuacji w jednym, lekkim uśmiechu i spojrzeniu przymrużonych powiek. Pomyślał, że najchętniej porwałby ją z areny już, teraz, natychmiast, pozostawiając iluzoryczną wygraną innym, a sam odebrałby nagrodę, która należałaby się tylko jemu.
Tak niewiele go interesowało, tak niewiele mogło już go zranić. Nawet jego męska napuszona niegdyś pawia duma nie uginała się przed wizją przegranej... z kobietą? Ale jak doskonałą.
Oddalił się niechętnie, choć na jego twarzy nadal malował się udręczony odrobinę, tęskny uśmiech, a usta formowały się w te kilka niezrozumiałych, niemych słów-wyzwań.
Ucieszył się niezmiernie, że zaklęcie ledwie się o niego otarło, wszak dziki pląs mógłby się okazać wyjątkowo kompromitujący przy tak pokaźnej publiczności. Zaśmiał się jedynie, ni to szyderczo, ni to radośnie, aby zawołać:
-Titillando!

The member 'Caesar Lestrange' has done the following action : rzut kością

'k100' : 75

Wiadomość o przeciwniku, zdecydowanie rozradowała lodowate serce. Zmienił, sposób postrzegania całego przedsięwzięcia. Pozwolił na odrobinę swobody. Przybyła w ostatniej chwili, praktycznie unikając wszelakich kontaktów towarzyski. Kto wie, może ulegnie zmianie? Przekraczając próg rezydencji, skierowała się do obszernej sali. Przywitała ze zgromadzonymi, wymieniając kilka przelotnych słów z bliskimi. Miała nieodpartą ochotę magicznego wyżycia. Operowania paskudnymi urokami, godzącymi w przeciwnika. Bezwzględnie, nie ograniczać się do minimum. Miała przed sobą godnego przeciwnika. Niezawodnego kompana, towarzysza udręczonej niedoli. Oboje, od pewnego czasu nie potrafili zaznać spokoju. Napięta atmosfera, natłok nierozwiązalnych problemów, wahania nastroju, chęć destrukcji. Wszelkie nagromadzone emocje, chciały ujrzeć światło dzienne. Dlaczego wybrały tak dziwną, groteskową formę? Ilustrowała zmieniającą się twarz mrużąc drapieżnie oczy. Uwielbiała analizować każdą, najdrobniejszą zmianę, doszukując się jej źródła. Usta, nadal wykrzywiał lekki, zawadiacki uśmiech. Co ci chodzi po głowie Lestrange? Rzucone zaklęcie, okazało się fiaskiem. Brunetka drgnęła lekko, karcąc w myślach swój nagły brak precyzji. Potrzebowała większego skupienia, mimo wyboru zabawnej, nietypowej rozgrywki. Czuła na sobie wzrok zgromadzonych. Poprawiła postawę. Szlachcic nie pozostawał dłużny, odwdzięczył się równie paskudnym, przebiegłym zaklęciem. Czy ktokolwiek, kiedykolwiek widział roześmianą łowczynię? Musiała temu zapowiedź, głośnym i pewnym: - Protego!

The member 'Milburga Dolohov' has done the following action : rzut kością

'k100' : 87

Czy nie widział jej kiedyś szczęśliwej? Szczęśliwą może tak - może nie? Ale na pewno widywał ją z rzadka uśmiechniętą czy roześmianą. W tych dwóch kwestiach byli całkowicie różni, w tej emocjonalności. Na jego twarzy całe morze, uśmiechy i wzruszenia, czy niechciana tak złość. Byłby doskonałym aktorem, na tej scenie radził sobie wszak wybitnie, bo naprawdę nieczęsto powierzchowność współgrała z jego prawdziwymi emocjami. Śmiech sarkastyczny nie odzwierciedlał tego, co miałby odzwierciedlić. Lecz ona wiedziała, a jego twarz była dla niej jak lustro. Nie potrzebowali słów, aby umówić się, że ten dzień będzie nie tyle co udany - bo jedno poniesie porażkę - jak ciekawy i na swój sposób zabawny. Miejmy nadzieję, że kiedyś będzie miał jeszcze siłę, żeby się z tego śmiać.
Na przykład z idealnie odbitego zaklęcia, a poprzyglądałby się, jak zgina się wpół ze śmiechu. Niestety musiała ogołocić go z tej niewątpliwej przyjemności. I całą resztę publiczności. Postanowił jednak odbić piłeczkę - można powiedzieć, że nawet dosłownie.
-Protego! - rzucił przez duszony na wargach śmiech mając nadzieję, że tym razem spokutkuje.
No dalej skarbie, pokaż im wszystkim, jak cieszysz się na mój widok.

The member 'Caesar Lestrange' has done the following action : rzut kością

'k100' : 63

Kobieta była emocjonalna. Większość odczuć kłębiło się we wnętrzu. Schowanie głęboko, pod narządami wewnętrznymi. Wybuchała niespodziewanie, gwałtownie, ku przestrodze przeciwnika. Umiała zachować powagę, nałożyć odpowiednią maskę. Była zdystansowana. Życie nauczyło nie ufać od razu, a na pewno każdemu. Należało wybadać teren, aby następnie zachowywać pełną swobodę, zarezerwowaną jedynie dla najbliższych. Ciężko było ją złamać. Gdy komuś udawał się ów wyczyn, konsekwencje, ciągnęły się przez bardzo długi czas. Tak było teraz. Potrafiła odczytać wiele. Z mimiki twarzy, pewnych gestów, ulotnych, znanych tylko dla nich spojrzeń. Była w stanie wykazać się, delikatnym, zdobiącym twarz uśmiechem. Prowokującym wzrokiem, który można odebrać dwuznacznie? Nie obawiała się porażki - była pewna wygranej. Czy, aby na pewno? Mężczyzna, odwdzięczył się tym samym, skutecznym zaklęciem. Brunetka zacisnęła szczękę, nie dowierzając własnym oczom. Od kilku minut powinni oglądać przezabawne widowisko. W roli głównej, znany na cały magiczny świat, poważny Panicz Lestrange. Co postanowiła tym razem? - Camuflo! - naprawdę Milburgo, chcesz zmienić go w krzesło?

The member 'Milburga Dolohov' has done the following action : rzut kością

'k100' : 47

To było zbyt absurdalne, zbyt oderwane od ponurej rzeczywistości, by potrafił powstrzymać śmiech cisnący mu się na usta. Gdyby miał za przeciwnika kogokolwiek innego, z pewnością trwałby w stoickim spokoju i maksymalnym skupieniu, on tymczasem traktował to jak świetną zabawę – i jej rozczarowanie, zdziwienie, gdy skutecznie się obronił? Czy ona chciała zamienić go w krzesło? Naprawdę? W krzesło?
To byłoby paskudnie... niefortunne, gdyby jej się udało. Niesprzyjające jego dobremu – jakiemu, panie Lestrange? - imieniu.
-Slugulus Erecto! - rzucił od razu, cios za cios, nie miał zamiaru być łaskaw. I miał najszczerszą nadzieję, że tym razem uda mu się ją dosięgnąć.

The member 'Caesar Lestrange' has done the following action : rzut kością

'k100' : 53

Jak to, po raz kolejny, nie udało się rzucić perfekcyjnego, atakującego zaklęcia? Co się z tobą dzieje Milburgo, czyżby dopadło cię głębokie rozkojarzenie? Na usta, cisnął się szeroki, nieposkromiony uśmiech? Czyżbyś nigdy nie brała udziału w tak absurdalnej i dziecinnej walce? A wy, wszyscy ciekawscy zgromadzeni. Na co liczyliście? Na spektakularne, zabójcze klątwy, godzące w samo serce przeciwnika? Nic bardziej mylnego. Postawili na, naprawdę świetny kabaret. Proszę Państwa, kwintesencja, która mogłaby być, jeszcze bardziej spektakularna, gdyby niefortunne zaklęcie trafiło przeklętego Lestrange. Dlaczego nie dasz, zrobić z siebie pośmiewiska, mój drogi arystokrato? Wzburza to tylko brunetkę, nie potrafiącą godzić się z porażką. Karcącą swe rozkojarzenie. Fakt, w którym po raz kolejny, musi użyć idealnego zaklęcia obronnego. Nikt nie chce zapaskudzić parkietu, prawda? - Protego!

The member 'Milburga Dolohov' has done the following action : rzut kością

'k100' : 25

To było jeszcze zabawniejsze. Od tego, że próbowała zamienić go w krzesło, naturalnie. I od tego, że jej się nie udało. Nie wiedział jeszcze, jakie miał szczęście. To byłaby nie lada hańba, gdyby przegrał ten pojedynek jako mebel kuchenny ze szlachetnego drewna. Gdyby w ogóle go przegrał. Choć o tym w tym momencie pełnym ekscytacji buzującej w jego żyłach nie myślał. Stał przed zjawiskową Milburgią, którą sprowadził niemal do parteru – pluła ślimakami przy niemałej, rozochoconej publiczności. Czy zapłaci za to? Miał nadzieję, że tak. Każde zbliżenie było na wagę złota.
Lecz nie zamierzał kończyć tego w ten sposób. Zamierzał dociągnąć to do końca.
-Orcumiano – rzucił celując w ziemię tuż pod jej stopami. Odrobinę wesoło, szaleńczo.

The member 'Caesar Lestrange' has done the following action : rzut kością

'k100' : 43

Nie miała pojęcia co się z nią działo. Większość rzuconych zaklęć, rozpływała się w ogromnej przestrzeni, ocierając się o profil przeciwnika. Marszczyła brwi w niezadowoleniu, próbując oddychać miarowo. Uspokajając umysł. Starając się kontrolować ruchy oraz wewnętrzne rozbawienie całą, zaistniałą sytuacją. Czy wyglądali poważnie? Oczywiście, że nie! Dorośli ludzie, bawiący się absurdalnymi zaklęciami. Gdy urok, rzucony przez łowcę, celnie ugodził kobietę, zaczęło się coś okropnego. Dziwne uczucie w okolicach wnętrzności, zaciśnięte gardło, plucie ślimakami. Obrzydliwość! Czuła narastające zdenerwowanie. Gdy tylko zakończą pojedynek, zapewne zaciśnie blade, drobne dłonie na szyi towarzyszy. Potraktuje nieco groźniejszym, mocniejszym, wyuczonym zaklęciem, który nauczy go odpowiedniego postępowania. Grabisz sobie Lestrange, oj grabisz! Kolejne zaklęcie, świsnęło nieopodal. Brunetka, wyprostowała sylwetkę. Otarła usta, aby następnie krzyknąć: - Lapifors! - delikatny głos. Może tym razem się uda?