-Może nigdy nie chciałem rozmawiać z twoim ojcem. - wyrwało mu się, zanim ugryzł się w język. Nie byliby dopasowaną parą, dusił się przy Valerie, może nawet bardziej niż przy Bei. Może dusił się całe życie. Dawna Valerie podniosłaby teraz głos, ale najwyraźniej minione lata nauczyły ją opanowania. I jadu, tak do niej niepodobnego.

Mikstura lśniła idealnie odpowiednim odcieniem zielenim, wręcz podręcznikowym - takim, jaki Hector widział na ilustracjach. W powietrzu unosiła się srebrna para, a samo jej wdychanie w jakiś spokój uspokoiło Vale'a.

-Magipsychiatria wymaga otwartości umysłu. Przynajmniej u najlepszych specjalistów. - odpowiedział, bez cienia fałszywej skromności. Konkurował z felczerami, którzy zakorzenili się na arystokratycznych dworach dzięki rodzinnym koneksjom. Młodszy i zaczytany w pismach wiedeńskich czarodziejów, chciał wierzyć, że wnosi w skostniałe ramy powiew świeżości, otwartości.

Pomoc, której nie można udzielić.

Nie chciał jej przepłoszyć, nie chciał aby ich znajomość ze szkoły w jakikolwiek sposób ją onieśmieliła. Tutaj, w gabinecie, jego tożsamość schodziła w końcu na drugi plan. Pragnął być jak najbardziej niewidzialny i anonimowy, by to jego pacjenci mogli mówić.

Nic się przecież nie stanie. Nie robił nic złego, był tylko uzdrowicielem, wiernym przysiędze leczenia potrzebujących. Nikt się nie dowie - myślał, pakując do torby potrzebne eliksiry - na wszelki wypadek, bo mugolom lepiej ich nie podawać. Nie wiedząc czemu, gdy myślał o nikim, miał przed oczyma twarze niektórych pacjentów, którym powinien przecież ufać, którzy płacili za jego przyjemności w burdelu i zapasy w jego spiżarni, którzy być może zostawiliby tą matkę i te dzieci, tych niemagicznych na pastwę losu. Nagle zrobiło mu się niedobrze i już wiedział, że nie może odmówić, nie pomocy matce z dwójką dzieci.

Sposób, w jaki zdjęła rękawiczkę, był dość wulgarny, ale szybko o tym zapomniał - utkwiwszy wzrok w metalowej kończynie.
W jasnych oczach błysnęło zrozumienie.
Czasem łatwiej jest coś pokazać niż o tym mówić.
-Od kiedy nie możesz wyczarować patronusa? Odkąd straciłaś rękę? - zapytał powoli, wiedząc, że nie może przyznać, że sam nie potrafił nigdy.
Szewc bez butów chodzi.

...ale nagle pstryknęła palcami i wszystkie imiona uleciały mu z głowy. Zniknął sentyment, jakim darzył Iliadę, kojarzącą się z rodzinnym domem, miłością rodziców i perlistym śmiechem sióstr. Zniknął żal, jaki czuł do żony i nikła ulga po jej śmierci, do której nie chciał się przyznać. Zniknęło pragnienie zemsty na człowieku wilkołaku, który odebrał Deimosowi matkę. Wreszcie zniknął nawet jego własny syn, zepchnięty w odmęty niepamięci.
Podobno należy uważać, czego się pragnie. Hector Vale z jednej strony lękał się możliwości, że nałożona w dzieciństwie klątwa trwale upośledziła jego emocjonalność, ale przez całe życie - jakby wychodząc tym lękom naprzeciw - pragnął zdusić w sobie wszystkie emocje.

-Każda śmierć ma przyczynę, a ta nawet dwie - wilkołaka oraz kochanka twojej mamy. - wyjaśnił, minę mając zupełnie obojętną. -Nie umiesz naprawić książki, którą zniszczyłeś, więc zjedz jabłko i porysuj. - dodał, bo cały ten monolog miał na celu jedynie pragmatyczne zniechęcenie dziecka do zajmowania mu czasu. Miał jedzenie, miał kredki, w czym tkwił problem?

Bardzo brzydkie spotkanie.

Zmarszczył brwi, ze zdziwieniem rozpoznając w sobie złość. Na siebie, na niego, chyba przede wszystkim na siebie.
-Nie powinieneś odwracać się tak do mnie plecami, do nikogo. - wytknął mu z pozoru spokojnie, bez śladu groźby, ale dłoń mocno zaciskał na lasce, jak zawsze gdy się denerwował. -Ktoś inny wbiłby ci nóż w plecy. Znaczy, zaklęcie w plecy. - nie umiał się pojedynkować ani walczyć, nawet metafora mu nie wyszła, ale nawet on zauważył, że Moore był teraz nieostrożny.

Nadzwyczaj intymna terapia.

-Rebelii. To oni cię wyleczył? - zrozumiał nagle. Oddane wspomnienie, powierzchownie zaleczone rany, spartaczona ręka. -Nie mają już uzdrowicieli z podstawowym wykształceniem? - parsknął ze szczerym oburzeniem, bo o ile cokolwiek wyprowadzało go z równowagi - to nieprofesjonalizm. Z wrażenia aż znów nie zebrał odpowiedniej energii, by zaleczyć rękę, własna dłoń zadrżała. Zacisnął mocno usta. Złamania, rebelia, to wszystko budziło emocje - a choć chciał je czuć, to utrudniały pracę.

-Chyba, że chodzi o innego rodzaju... pomoc alchemiczną. Wtedy musiałbym wiedzieć, kto cię polecił. - powiedział cicho, ledwo słyszalnie. Żeby powiedzieć coś więcej, będzie musiał spojrzeć jej w oczy, zbadać jej stan zaklęciem, przekonać się, że chodzi naprawdę o to. Tego rodzaju usługi płaciły znośnie, ale były skazą na reputacji - pomagał czasem wiejskim dziewczynom, tak jak pomagał własnej żonie, ale zachowywał wtedy większą ostrożność i mniejszą otwartość.

Trwa

Wiedział jednak, że nie da rady teleportować się dopóki nie okiełzna lęku, a poza tym nie mógł zostawić Aurory.
Aurory, która podniosła głowę i właśnie prosiła go o pomoc. Wprost i bezpośrednio. Choć nadal trzęsła się ze strachu i chłodu, choć zdawała się go nie rozpoznawać, to przynajmniej brzmiała przytomniej. Potrafiła nawet ocenić własny stan - było jej zimno. Jemu też.
Wyciągnął do niej dłoń, opierając się mocno na lasce, aby utrzymać jej ciężar ciała.

Analityczny wzrok prześlizgnął się uważniej po młodzieńcu, tym razem szukając indywidualnych oznak stresu, objawiających się już w rozbieganym spojrzeniu i drżących dłoniach.. Nieznajomy był wysoki i smukły, ale szczupłość jego sylwetki zdawała się wręcz niezdrowa - szczególnie w połączeniu z podkrążonymi oczyma. Przesunął spojrzeniem po pełnych ustach, starając się nie zatrzymywać na nich wzroku i wychwytując przygryzioną wargę. Wreszcie spojrzał prosto w oczy niezapowiedzianego gościa.

-N..nie zostawię cię tu. - cofnął głowę, usiłując podchwycić spojrzenie Olivera. Był za niego odpowiedzialny. Swojego pacjenta z szeregiem traum, pacjenta który właśnie nabawił się nowej, pacjenta który go... dotykał, choć tak bał się dotyku?

Dopiero gdy wychodzi z sypialni, kolana znów na moment się pod nim uginają, mugolska krew, mugolska krew, to przecież wyrok śmierci. Przyciska drżącą dłoń do ust i przez moment nie potrafi określić, co właściwie czuje, aż bierze głęboki wdech i zaczyna rozumieć.

Hector oddaje się pracy.

Pogodzenie.

-Myślisz, ze gdy wojna się skończy będzie mniej niezręcznie przedstawić mnie rodzinie? - chichocze, nie wiedząc że jest zdolny do tego rodzaju śmiechu, trochę speszonego, trochę wulgarnego. Podnosi podbródek, nachyla się aby pocałować znowu Castora, w usta. Przygryza lekko jego dolną wargę, nie wie dlaczego, nie myśli.

OPIS

Nie musiał walczyć ze sobą, by stłumić krzyk i nabiegające do oczu łzy - nauczył się przecież tego w dzieciństwie. Zacisnąć oczy, na chwilę, wstrzymać oddech, raz, dwa, trzy, ból nie ustępował, ale podstawa to opanować własny szok, z bólem dało się żyć, nawet gdy rozsadzał mu biodro gorzej niż noga w z ł e dni.

Ból i meridiany.

-Jeśli pan jej szuka, to moja żona jest pochowana gdzie indziej. - pomimo niespodziewanej sytuacji, nie zapominał o dobrych manierach - jeśli faktycznie szukał jej, jeśli wyprowadzi go z błędu, to Oyvind Borgin zyska na czasie, a Hector Vale zyska upragnioną chwilę samotności.

-Brawo. Za pierwszym razem. - potwierdził z wyraźną dumą usatysfakcjonowanego nauczyciela, potwierdzając zarazem całym sobą - miną, tonem, błyskiem w oczach - że pamięta. Prawidłowe rozwiązanie z ust nieznajomego nie byłoby w końcu takim miłym zaskoczeniem, jak Laurie wpadający od razu na dobry trop.

-Każdy przeżywa żałobę inaczej. - zauważył cicho, oferując jej pocieszenie, którego sam powinien się trzymać - i w które nie wierzył w swoim własnym przypadku. Hector Vale, wdowiec o suchych oczach.

Teraz powinien uśmiechnąć się uspokajająco i bez gadania rzucić zaklęcia uzdrawiające. Podejść do tego empatycznie i bez zbędnej ciekawości, jak Yvette do swoich pacjentów, jak uzdrowiciele do chorych.
-Naprawdę nie chciałaś? - wyrwało mu się zanim ugryzł się w język, magipsychiatryczna ciekawość nie odpuszczała. Widział przecież jak wciskała się plecami w ścianę, widział jak jej twarz złagodniała nagle gdy przemknął po niej paroksyzm bólu.

Pierwsza wizyta.

Powoli wypuścił powietrze z płuc, próbując się uspokoić i wiedząc, że gdyby mężczyzna otrzymał wtedy pomóc - to dzisiaj nie błagałby go o przepis na sen.
-Przykro mi, że tak was potraktowano. - zaczął, z trudem panując nad własnym głosem i wyobrażaniem sobie, co zrobiłby z takimi lekarzami wojskowymi. To mugolscy medycy musieli przecież zdobywać te tabletki. -Nie każdy uzdrowiciel - dodał, ciszej, łagodniej - ale bez profesjonalnej, wyćwiczonej łagodności, a z jakimś smutkiem - -ma podobne podejście.

OPIS

Zamawiam Prezent

OPIS

OPIS